Onweer boven Ethosa

Zowel maandag als dinsdag stonden we al rond zes uur naast ons bed. We wilden voor het ontbijt al dieren spotten. Dus zetten we ons in eens zo witte, maar nu grijze Hyunda en hobbelden weg.
We letten niet op en reden de verkeerde kant uit en dat bleek wat dieren betreft helemaal niet verkeerd. Spoedig ontwaarden we een mannetjes leeuw op de weg en eentje in het gras. Ze bleven rustig liggen, zich niets aantrekkend van alle commotie rond om hen. Toeschouwers half uit auto’s hangend met enorme telelenzen. Uitgelegen stonden ze op en wandelden waardig weg, vlak langs onze auto. Ik had geen telelens nodig, mijn mobiel volstond voor een schitterende foto.
Iets verder op was het weer raak, vier vrouwtjes leeuwen maakten het veld onveilig. Ze liepen koninklijk achter elkaar. De zebra’s bleven rustig staan, de springbokken schrokken wel. Het was een prachtig gezicht.
Verder was het op die drive qua dieren niet zo spectaculair, al zou ik thuis een moord doen om een zebra, springbok of gnoe te zien. We reden voornamelijk door lage bosjes, waarin het moeilijk dieren spotten is. Mooi en groen, hoewel er ook stukken verbrand zijn.
Gerri verkoos het zwembad boven een safari. Ik hobbelde in mijn eentje door Ethosa, op weg naar het uitzichtpunt over de zoutpan. Het dierenspul was niet zo talrijk, op een olifant na. De vierde en de laatste die ik zag. De eerste drie maakten hun opwachting in de avond bij een van de waterplaatsen.
De zoutvlakte is grandioos. Zo ver het oog reikt schittert het zout je tegemoet. De zoutpan maakt 21% van de totale oppervlakte van Ethosa uit. Soms lijkt het net water, zo weerspiegelt de zon erin.
Op de terugweg stond er in de vlakte een gemengde groep van zebra’s en een aantal diepbruine antilopen. Echt schitterend.
De rest van de middag hebben we besteed bij het zwembad. Rond 5 uur zijn we weer gaan rijden. We wilden naar een bepaalde waterplaats om dieren te spotten. De lucht werd echter steeds donkerder, inktzwart en de bliksem kliefde door de lucht, dan weer hier, dan weer daar. De vlaktes waren leeg, waar ‘s morgens nog zebra’s stonden was het nu leeg, echt alles was weg. We reden zo snel als de gravelweg het toeliet naar onze kamer en het diner.
‘ s Avonds nog even naar de waterplaats. Was er zondag nog een hele voorstelling, nu waagden zich vier lepelhondjes bij het water. Voor de rest was het stil, doodstil. Je wordt wel rustig van het staren naar het zwarte water!!
Dinsdagmorgen weer om zes uur op en om half zeven in de auto. Nu de kant op die we wilden. En het was al vrij snel raakt, twee leeuwen lagen rustig in het gras: een vrouwtje en een mannetje. Wat hadden we toch een geluk en later op de dag zagen we nog een leeuw. Verder was het giraffendag. Hele kuddes vertoonden zich voor ons autoraampje. Op een gegeven moment zagen we er een stuk of wat uit de verte. Het leken net hijskranen. Ook zij liepen vlak langs onze auto, of staken net hun kop boven de bomen uit. Het zijn schitterende dieren.
Verder zagen we twee soorten die we nog niet gezien hadden: een antilopesoort met een grijs-bruine vacht met dunnen witte strepen en een beetje dunne nek en de Kirks Dikdik, een kleine reebruine antilope.
Natuurlijk spotten we ook zebra’s, gnoes, springbokken, zwartkopimpala’s, struisvogels en een aantal kleinere vogelsoorten.
De weg naar het de oostelijk uitgang was trouwens schitterend, soms begroeiing, soms schitterende vergezichten met aan de ene kant de zoutpan en aan de andere kant goudgele of roodgele vlaktes. Het zinderde zo dat het soms water leek. Op die intense vlakte liep soms een eenzame springbok, zo teer vergeleken bij de immense ruimte.
Bij Namutoni namen we even een duik in het zwembad en gebruikten we een lichte lunch, alvorens de 200 km richting ons onderkomen aan te vangen. Ons laatste dier dat we zagen was een giraf die langzaam ons beeld uit liep.