Ik heb het gehaald!! Na ruim 5 uur klimmen stond ik op 1057 meter, helemaal vanaf St. Jean Pied de Port op 168 M. Het eerste stuk ging redelijk geleidelijk, na de koffie, thee in mijn geval, met een aardig Nederlands echtpaar begon het echte werk, 16 kilometer aan een stuk door klimmen. Met veel gehijg en gepuf, stukken lopen en veel stoppen, stond ik toch nog plotseling op de top. Ik hield steeds bij hoeveel meter ik nog moest klimmen en dat werden er steeds minder. Ik ben al niet zo'n klimmer, en dan had ik nabij de top ook nog een storm tegen, daar kunnen de depressies aan de Noordzee een puntje aan zuigen. Ik ben helaas lopend over de meet gegaan, maar goed ik was er. In Roncevalles aangekomen schoof ik in een restaurant aan bij een ander vriendelijk Nederlands echtpaar, waarvan de vrouw jarig bleek te zijn. Was even heel gezellig.
Vanmorgen vroeg heb ik ook mijn tentje weggegeven aan een arme, zwervende Belg, hij was er blij mee en ik heb het in Spanje toch niet nodig. Daarbij sliep ik niet lekker in het tentje, mijn linkerknie deed zeer. En het scheelt bijna 3 kilo aan bagage.
Over zeer gesproken, je wordt niet mooier van zo'n tocht. Ik heb al door de bramen gelopen en vandaag miste ik bij het opstappen een trapper, heel langzaam viel ik op de grond, gelukkig alleen wat schaafwonden( auto's waren op dat moment in geen velden of wegen te bekennen). Mijn zadel stond scheef, gelukkig kwam er net een echtpaar aan van wie de man mijn zadel heeft rechtgezet.
Bij het bergopfietsen houd je je ogen strak op de weg gericht, vooral niet kijken hoe steil het is, behalve de bloemenpracht in de lager gelegen delen heb ik weinig gezien, nu was het landschap ook niet echt spectaculair, geen fraaie vergezichten.
Ik overnacht in de pelgrimsherberg geleid door Nederlandse vrijwilligers. Er kunnen hier 200 pelgrims slapen. Je ligt met zijn vieren in een soort scheepskooi, twee stapelbedden boven elkaar. De meeste pelgrims zijn wandelaars, komend uit alle windstreken. Het is net een echt bedrijf. Er zijn heel veel verschillende nationaliteiten. Ik zat aan tafel voor het pelgrimsmaal met een Duitse Ier, een echte Ier, een Amerikaanse, een Schotse jongen met een kilt, een Sloveen en twee Italianen, bij de Pelgrimsmis waren wel 150 man. Die was geheel in het Spaans daar verstond ik dus geen hol van.