(On)verharde bergwegen zonder vangrail
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
01 Januari 1970 | Nieuw Zeeland, Riwaka
We zouden het vandaag rustig aan doen. Een tochtje naar het Golden Bay gebied in het uiterste noordwesten van het Zuidereiland zou toch niet zo lang duren? Dit gebied laten de toeristen meestal links liggen. Ten onrechte, want het is fantastisch. Het begon al met een uitzichtpunt, 10 minuten lopen, maar dan zie je ook alles wat een uitzichtpunt moet hebben: bergen, een azuurblauwe zee, de stad Nelson, wijngaarden en boomgaarden en alle schakeringen groen.
Het volgende doel was een hele diepe grot, een wandeling van een uur zou ons daar naar toe leiden. Helaas hadden we buiten de weg er naar toe gerekend. Een smalle onverharde grindweg langs diepe afgronden, en natuurlijk de benodigde bochten. Dit is niet mijn idee van ontspannen autorijden. En als er nu nog een vangrail stond! Op twee minuten na hebben we de parkeerplaats bij het wandelpad niet gehaald. We moesten ook nog terug. De leek minder eng, terwijl ik nu toch het ravijn rechts van mij had. De schoonheid van het landschap vergoedde veel, vooral de grijze gekerfde stenen die bezaaid lagen over de bodem. Ik verwachtte dat er zo een hobbit of een dwerg zou opduiken. De film is hier deels opgenomen.
Om bij te komen gingen we wat drinken in een café, waarvan de eigenaren een obsessie met wol hadden. Ze hadden zelfs wollen tafelkleedjes. Dat moet ook wel als je 100 schapen hebt. Op een gegeven moment hadden we allebei een flesje in onze hand om twee lammertjes te voeren.
Verder ging het weer, over misschien wel de langste bergweg die ik ooit gereden heb: bochten, bochten en nog eens bochten, er kwam geen eind aan. We werden wel beloond met de schitterendste uitzichten: een lichtgroene vallei, omringd door donkere bergen, waarvan sommige met sneeuw maar nu verpakt in loodgrijze regenwolken.
Eenmaal beneden reden we na de vallei langs het grootste strand ook, kilometers lang en breed. Je zag nog net een streepje azuurblauwe zee. Weer een onverharde weg op, naar een westelijk gelegen strand. Gelukkig voer deze weg niet langs afgronden. Aan het eind wachtte een belo
Het volgende doel was een hele diepe grot, een wandeling van een uur zou ons daar naar toe leiden. Helaas hadden we buiten de weg er naar toe gerekend. Een smalle onverharde grindweg langs diepe afgronden, en natuurlijk de benodigde bochten. Dit is niet mijn idee van ontspannen autorijden. En als er nu nog een vangrail stond! Op twee minuten na hebben we de parkeerplaats bij het wandelpad niet gehaald. We moesten ook nog terug. De leek minder eng, terwijl ik nu toch het ravijn rechts van mij had. De schoonheid van het landschap vergoedde veel, vooral de grijze gekerfde stenen die bezaaid lagen over de bodem. Ik verwachtte dat er zo een hobbit of een dwerg zou opduiken. De film is hier deels opgenomen.
Om bij te komen gingen we wat drinken in een café, waarvan de eigenaren een obsessie met wol hadden. Ze hadden zelfs wollen tafelkleedjes. Dat moet ook wel als je 100 schapen hebt. Op een gegeven moment hadden we allebei een flesje in onze hand om twee lammertjes te voeren.
Verder ging het weer, over misschien wel de langste bergweg die ik ooit gereden heb: bochten, bochten en nog eens bochten, er kwam geen eind aan. We werden wel beloond met de schitterendste uitzichten: een lichtgroene vallei, omringd door donkere bergen, waarvan sommige met sneeuw maar nu verpakt in loodgrijze regenwolken.
Eenmaal beneden reden we na de vallei langs het grootste strand ook, kilometers lang en breed. Je zag nog net een streepje azuurblauwe zee. Weer een onverharde weg op, naar een westelijk gelegen strand. Gelukkig voer deze weg niet langs afgronden. Aan het eind wachtte een belo
-
26 November 2016 - 11:02
Ivonne:
Lieve Ingeborg en Caroline, wat was het weer fijn op de achterbank! Ik ben dol op de bergwereld en vind het knap dat jullie niet bij de lammetjes gebleven zijn. Ooit mocht ik in Engeland een lammetje verzorgen en de tocht over de cliff is zéér kort geworden daarna...waarbij ik overigens toen nog een adder tegenkwam. In Zuid Engeland bij Beachy Head! Dat valt me op dat NZ weinig enge dieren heeft. Nog een reden voor een bezoek! Ik hoop dat jullie na deze avonturentocht lekker bijgekomen zijn. Spannend is trouwens de 'cliff'hanger in je betoog: aan het einde wachtte een belo....En wij nu maar raden en denken wat dat kan zijn?? HUG X
-
27 November 2016 - 08:57
Gerri:
Ha die Ingeborg, inderdaad...de cliffhanger ..de beloning. Jullie motto is kennelijk wie niet waagt wie niet wint. Goed jullie geen aanleg hebben voor wagenziekte. je hebt vast prachtige foto's gemaakt. Ik geniet hier inderdaad mijn fleecedekentje mee van je beeldende beschrijving . Hartelijke groet aan jullie beiden. gerri
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
