Wachten op de Pekingeend

Het was vandaag een metrodag. We wilden naar het Zomerpaleis en daarvoor was de metro het meest geëigende vervoermiddel. De metro in Beijing is snel, effectief en goedkoop. Voor nog geen 5 yuan ( ongeveer 60 cent) reis je de hele stad door. De ene trein is nog niet weg of de volgende rijdt al weer voor. Gelukkig staan de stations ook in geschreven Chinees, zodat we op de juiste plek met weer vele honderden Chinezen uitstapten, allemaal op weg naar het Zomerpaleis. Een groene oase in deze hectische stad, met prachtige gebouwen die in onze ogen niet zo praktisch zijn, maar wel toonbeeld van Chinese architectuur.
Hoewel er duidelijk staat dat het gevaarlijk is om op de rotsen te klimmen, was voor velen picknicken op een steen het summum van een dagje uit. Wat ook heel bijzonder is dat er in allerlei architectonische hoogstandjes commerciële winkeltjes huizen. Nu veel geklim en geklauter vonden we rust op een veerboot, die ons naar een schiereiland bracht met weer andere eerbiedwaardige gebouwen. Die hadden we zo langzamerhand wel gezien. Dus togen we weer naar de metro, onderweg op zijn Amerikaans koffieleutend (Margot) bij Starbucks.
Ons doel was dit keer de lamatempel, een oord van rust en devotie in het roerige Beijing. De meeste bezoekers brandden wierook en bogen diep voor de vele gouden boeddhabeelden. Er was een reusachtig beeld bij gemaakt uit een stuk Sandelhout van wel vier verdiepingen groot. De Confuciustempel die we daarna bezochten was even indrukwekkend vooral door de grote stenen met daarop de namen van de geslaagden voor het staatsexamen.
De metro bracht ons vervolgens bij een restaurant waar we Pekingeend konden eten. We waren er rond half zes, er zaten al tientallen mensen buiten, wachtend tot hun nummertje werd afgeroepen. Ondertussen deden ze zich te goed aan knabbeltjes en sap. Wij voegden ons bij hen en wachten geduldig anderhalf uur tot we aan de beurt waren, waarbij we nog geluk hadden dat we het bonnetje van een Chinees meisje kregen, 16 nummers voor het onze. Eenmaal aan de beurt werden we weggestopt in een vergaderzaal, iedereen kreeg eten, maar gelukkig na een uur wachten verscheen er een kok met een eend, die vakkundig werd gefileerd, onze eend, ook kregen we pannenkoekjes en toebehoren. De mensen om ons heen bestelden nog veel meer gerechten, maar omdat de obers geen Engels spraken en wij geen Chinees was dat geen optie. De eend was heerlijk en met een halfvolle maag togen we huiswaarts.