Opzij worden getoeterd

Pingyao in de regen 's morgens vroeg zag er een beetje droevig uit. En het regende niet zo'n klein beetje ook. Gelukkig kwam onze vaste chauffeur ons bij het hotel halen om ons naar het station te brengen, dat aan het eind van een nieuwe brede weg, begroeid met laanbomen, lag. Het zal me niet verbazen als over een paar jaar de weg is ingeklemd tussen dezelfde smakeloze flats als we elders zagen en het is maar de vraag of ze dan bewoond zijn, of zelfs af, want ik heb maar op een plaats bouwvakkers aan het werk gezien.
De hogesnelheidstreinen zijn een toonbeeld van punctualiteit. Passagiers mogen een afgebakend aantal minuten voor de trein komt naar het perron. Daarop staat aangegeven waar welk rijtuig komt, zodat het in- en uitstappen ordentelijk verloopt. Even de trein stilhouden voor een laatkomer is er niet bij. Op tijd vertrekken is ook op tijd aankomen. Onderweg reden we door een weinig aansprekend landschap, op een stuk na waar tuinbouw en kassen zich uitstrekten zover het ook reikte. De treinen zijn ook brandschoon, elk moment loopt er een poetsvrouw door de wagons die elk snippertje opveegt en de toiletten schoonmaakt.
Eenmaal in Xi'an vonden we al gauw onze chauffeur, die tijdens het rijden meer belangstelling had voor zijn telefoon dan voor de weg. Hij wurmde zich in elk klein gaatje en zuchtte als het even tegenzat. Wat me opvalt is dat ondanks dat niemand in het verkeer elkaar voorrang gunt, maar zeer weinig auto's een deuk hebben.
We zitten, of liever gezegd liggen, in een luxe hotel, met deze keer wel warm water en een ruime badkamer.
30 jaar geleden was ik tijdens mijn toenmalige bezoek aan Xi'an onder de indruk geweest van de rust bij de grote moskee. Zou dat nu ook nog zo zijn? Ik had daar om de drukte te ontvluchten uren op een bankje gezeten.
De moskee en het park eromheen waren nog steeds een verademing in de hectische stad, in mijn beleving waren de gebouwen veel kleiner, maar het blijft bevreemdend een duidelijk chinees complex met een Arabische signatuur te bezoeken.
De omgeving is absoluut veranderd. Om de moskee heen strekken zich smalle winkelstraatjes uit met helle verlichting en vele restaurantjes en straatstalletjes. Heel druk, maar ook heel leuk en authentiek, alleen waarom moeten al die karretjes alle argeloze wandelaars zo bruut op zij toeteren? En waarom zijn de toeters zo schel dat ze pijn doen aan je oren? Veel van die elektrische driewielkarretjes worden bestuurd door vrouwen met een hoofddoek en ook de oproep tot gebed klonk op een gegeven moment luid en duidelijk.
We hebben daar gegeten, iets wat het midden hield tussen brood in bouillon en noedelsoep. We zagen een toerist bij een druk tentje naar binnenlopen en wij er achteraan, bleek een Australiër op weg naar Noord-Korea. Al keuvelend aten we onze soep op, iets wat met stokjes toch langzamer gaat dan met gewoon een lepel. Via een ondergronds gangenstelsel onder het plein met de beltower liepen we richting hotel, in mijn herinnering een klein plein met een vervallen vuile toren. Al lopen keken we verwonderd naar alle kleine neringen aan de ene kant en de reusachtige niet afgebouwde flats aan de ander zijde en de enorme glimmende club naast ons hotel.