Met de trein en de auto bijna 1000 km op een dag

In Zhangye hadden we een fantastische chauffeur. Hij kwam ook vandaag te vroeg om ons naar het station te brengen. Een gigantisch gebouw van wit beton en marmer. Het is altijd even de vraag waar we moeten zijn, daar Engels niet gebruikelijk is zover van Beijing. Een oude Chinese dame vroeg waar we naar toe gingen en legde me heel schattig in het Chinees uit aan de hand van het kaartje in welke wagon we zaten en op welke stoel. Op een gegeven moment ontstond er een rij, waar wij ook in gingen staan. Een strenge Chinese dame met walkie talkie deed heel gewichtig. Alles gaat precies op de minuut. Zij bepaalde wanneer we mochten lopen om uiteindelijk netjes in de rij te gaan staan bij het wagonnummer. De trein stopt met de deur recht voor het nummer.
De bagage moet precies in het rek, er mag geen bandje uitsteken. Doe dat maar eens met een rugzak. Gelukkig liep er een speciale mijnheer rond die dat voor ons deed. De trein was vol. Klagen wij in Nederland over staan in de trein. Hier brengen passagiers vier uur hangend door, soms gebruik makend van een plaats als iemand even weg is.
De tocht voerde langs met sneeuw bedekte bergen, door ontelbare tunnels en enkele steden met de gebruikelijke spookflats. In Lanzou, weer zo'n enorm station met marmer ( nu is Lanzou ook een miljoenenstad) wachtte onze chauffeur met nu de volledige naam van Margot op het bord. We moesten met onze rugzakken voor en achter een heel eind lopen naar de garage. Daar begon onze ruim vier uur durende tocht naar Xiahe.
Allereerst wurmde onze chauffeur zich door het drukke verkeer in Lanzou, waar de wegen trouwens wel een opknapbeurt mogen gebruiken. Eenmaal op de tolweg racete hij aardig door, zelfs een enorme helling af ging hij in z'n zes. De bergen ontbeten bomen, maar zijn begroeid met lage struikjes en door elkaar lopende electriciteitsmasten en draden. Overal is wel menselijke activiteit te zien.
Na de hoogste bergen te zijn gepasseerd begonnen er moskeeën in het landschap op te duiken. Niet een, nee vaak wel vijf of zes in een plaats. Allemaal verschillend, sommige met een Chinees uiterlijk, alleen herkenbaar aan de halve maan, andere met gekleurde koepels in blauw, goud, groen, grijs met vier minaretten. Er waren hele kleine bij, maar ook gigantische.
Wat ook niet ontbrak in de grotere plaatsen waren de nieuwe flats, vaak in plukjes bij elkaar, onafgebouwd.
Hoewel ik graag de dorpen van dichtbij had bekeken, kon dat vaak niet vanwege een lelijk groen geluidsscherm dat de weg van het dorp scheidde.
Waar we wel konden kijken zag ik vooral huizen met binnenplaatsen en wat verder naar Xiahe toe met glazen serres, zowel boven als op de begane grond.
Hoe dichter we bij Xiahe kwamen hoe meer huizen met gebedsvlaggen, tempels en stupa's we tegenkwamen. Naast mannen met witte mutsjes zagen we steeds meer mensen in de traditionele dracht van de hoogvlakte.
De chauffeur jakkerde er flink op los, vaak links door de bocht en zich toeterend een weg banend.
Op een gegeven moment zagen we steeds meer monniken lopen in hun rode pij. We hadden Xiahe bereikt, een stadje bestaande uit een lange straat met op het eind het gigantische Labrangklooster. Deze stad ademt met de vele monniken, mensen in traditionele kleding, de bewerkte gevels, de weinig auto's en het grote klooster met de muur van gebedsmolens een bijzondere sfeer uit. Nast de stad zijn wij ook de bezienswaardigheid!!