Hobbelen in de regen

Vandaag stond de tocht van Langmusi naar Songpan op het programma: een tocht over eindeloze grasvlaktes. Dat waren ze zeker, maar het regende dat het goot en ons wat aftandse busjes had niet een ingenieus systeem om beslagen ramen tegen te gaan. Dat moest maar met de hand of de mouw.
Daarbij was de weg bijzonder slecht. Ik vraag me af of de Chinezen ooit hebben gehoord van voorbelasting en opvriezing. Soms zaten er echt grote kuilen in, en ook de verschillende tunnels waren slecht verlicht en in de het asfalt plotseling op. Met als gevolg een grote kuil.
Onze chauffeur reed minstens 80 km, waar hooguit 60 comfortabel zou zijn met de vering die het busje had. Hij hield van opschieten en inhalen, liefst voor een bocht of een onoverzichtelijke helling. En dan plotseling reed hij als een lammetje. Dan wist je het wel, camera's van de snelheidscontroles over de weg,
Als het hem even niet hard genoeg ging, drukte hij op de toeter. Een lam ontsnapte aan zijn wielen en ook een jak maakte snel rechtsomkeert. Helling af was helemaal een feest, op je motor naar beneden in een lagere versnelling daar hebben ze nog nooit van gehoord, gewoon gasgeven en zo snel mogelijk naar beneden. Er waren een paar spannende momenten toen een auto een andere auto op een brug wilde passeren en onze chauffeur er ook net langs wilde, maar goed we zijn heelhuids in Songpan aangekomen.
Was er onderweg dan niets te zien. Ja borden met 'dit is een toeristisch gebied, niet vervuilen', gigantische reclameborden en talloze Tibetaanse toeristische plaatsen, waar in onze optiek mensen in een tent kunnen slapen. Deze omheinde stukken bestaan uit een stuk of wat versierde tenten, een paal met gebedsvlaggen er in de vorm van een tent aan gebonden en een wc. Als het even mooi is duiken er vele tientallen van dergelijke uitspanningen op, allemaal leeg, nu het toeristenseizoen voorbij is en een beetje treurig.
Boeiender vind ik de tenten die her en der verspreid over de immense grasvlakte stonden met jaks en schapen eromheen. Soms kwam er rook uit. Ik zag een man op een paard door een rivier rijden. Dat is het harde leven.
De grasvlakten zijn, zo schreef ik gisteren ook al, uitermate afwisselend. Nu konden we eindeloos ver kijken, elders vormen ze meer een kloof, en weer elders lopen er wildstromende meanderende stroompjes door heen. In het begin waren er enkele grote meren en borden met welke vogels en planten er voorkomen.
Ze zijn op enkele dorpen na, de al genoemde tenten en natuurlijk de elektriciteitsmasten helemaal leeg. Je realiseert je niet dat je op 3500 meter zit. De bergen eromheen lijken heuvels.
Rond Songpan is het meer alpien met naaldbomen en nauwere kloven.
Songpan is een alleraardigst dorp ommuurd met een gezellige dorpsstraat, die vanwege een feest was versierd. Er komen gezien de winkels wel veel toeristen. Wat leuk is is dat traditionele Tibetanen, Moslims, Hui en moderne Chinezen door elkaar lopen.