Dierendag

Vanmorgen splitsten onze wegen zich, Gerri bezocht het museum in Swakopmund, de winkelstraat en dronk koffie op een terras. Ik had mijn zinnen gezet op de living desert tour, waarin op zoek wordt gegaan naar slangen, schorpioenen, hagedissen en gekko’s.
Om kwart over zeven al werd ons ontbijt buiten op het terras geserveerd. In de stoelen lagen dekens, die je om kon slaan om de kilte te verdrijven. De dagelijkse ochtendmist was ook vandaag weer present.
Ik stond al om acht uur buiten te wachten terwijl zich kleine druppeltjes om me heen vleiden. Pas na half negen kon ik me verwarmen in de stoere fourwheeldrive. Met vier passagiers gingen we op pad. Eenmaal in de woestijn aangekomen liet de van oorsprong Nederlandse gids eerst lucht uit zijn banden lopen voor meer grip. Daarna gingen we op zoek naar de little five. Het is een kwestie van goed speuren en de kleinste veranderingen in het zand op te merken. Al gauw kwamen we een slang op het spoor, wit met zwarte stippen leek het wel. Deze slang kan zich helemaal ingraven op een stukje van zijn kop na. Ook de tweede vondst was een giftige slang. Deze bewoog zich razendsnel zijwaarts voort. Opeens stopte de gids en ging als een bezetene graven; een naakte hagedis probeerde tevergeefs weg te komen. Na als fotomodel te hebben gediend verdween hij weer snel onder het zand.
Hoe verwoed onze gids ook groef, een gekko liet zich helaas niet zien. Wel kruiste een schorpioen ons pad, ook deze ging op de foto.
Curieus was dat de gids plotseling met een plastic zak over het zwarte zand ging. Aan de zak bleven leek het allemaal zachte haartjes hangen. De magneet in de zak trok het ijzer uit de grond aan. Waar de wind het zand heeft weggeblazen blijft ijzer en granaat over. Het ijzer geeft het zand de zwarte kleur, het granaat de rode. De duinen verplaatsen zich ongeveer met een meter per jaar.
De expeditie eindigde met een toertje duinrijden, de hoge zandheuvels snel op en er langzaam weer af. Bij het hoogste duin hadden we een schitterend uitzicht over de zee, de duinen en het strand.
Bij het hotel aangekomen gingen we gauw op pad. De robbenkolonie was het doel. 125 saaie, lange kilometers verderop: links grijs zand met soms een glimpje zee, en rechts eveneens grijs zand tot zover de horizon reikt. En nauwelijks een bocht.
Maar het was de tocht waard. Als je de stank voor lief nam, was er veel te genieten. Werkelijk duizenden robben in alle soorten en maten, en variërend van bruin, zwart tot grijs, met haar en zonder haar, hadden daar hun domicilie. De zee was bezaaid met robben, op de rotsen lagen ze te zonnen en vlak bij het plankier met de toeschouwers waren de slaapkoppen in de meerderheid. Het geblaf en geschreeuw was niet van de lucht. Soms kwam er eentje aangewaggeld, zich moeizaam voortbewegend op zijn vinnen. Een kleintje kroop tegen zijn moeder aan, een andere werd juist verjaagd. Kortom spektakel van jewelste, dat ik niet had willen missen. De terugweg was trouwens even saai!