Windy and raining Welly

We kwamen bijna niet weg uit de Oakhouse. Polly ging er eens goed voor zitten om van alles en nog wat te bepraten: Brexit (ze is Engels) het pensioenstelsel in Australië, waarom haar man in Californië het maken van wijn is gaan studeren ( op zijn diploma prijkt de naam van Ronald Reagan) zijn ziekte. En we hadden het ontbijt allang op!
Op een gegeven moment zijn we, tot haar spijt, toch maar opgestaan en na een innig afscheid vertrokken. De 80 km naar Wellington voerde eerst door de bekende groene welanden, maar allengs werd het bossiger en moesten we een heuse bergpas over, die kronkelig en wel leidde door een op het oog ondoordringbaar woud. Pas op het laatst kwam Wellington in zicht.
In Wellington schoten de auto’s ons links en rechts voorbij. maar dat gebeurt in elke stad die je niet kent. Omdat we een afslag miste, moesten we een heel eind omrijden om ook nog aan de verkeerde kant van de straat uit te komen. De betekende nog een ommetje. Gelukkig heeft het hotel eigen, zij het smalle parkeerplaatsen, die we met veel moeite konden vinden.
Daarna was het tijd om te voet de stad te verkennen. Het hotel staat op Cubastreet, het uitgaanscentrum van de stad. Eerst togen we naar het Ta Papa, het nationaal museum van Nieuw-Zeeland, gevestigd in een fantastisch gebouw, ontworpen als twee aardlagen die over elkaar heen schuiven.
Ik had Tom lekker gemaakt met een expositie over aardbevingen, aardlagen en verschuivende platen. Helaas was dat deel van het museum onder reconstructie. Wat restte was informatie over de bewoning en de verwoestingen die met name de immigranten uit Engeland hebben aangebracht. Binnen een paar jaar was al het bos vedwenen om plaats te maken voor weidegrond en waren ookde Moari hun land kwijt. Met de immigranten kwamen ook de geiten, ratten, wezels en allerlei dieren die zich te goed deden en nog doen aan de Nieuw-Zeelandse flora en fauna. De lijst met uitgestorven dieren en planten is meters lang. Zeer druk was het bij de tentoonstelling over de slag Galliopolis in Turkije, waarbij de Nieuw-Zeelanders in de Eerste Wereldoorlog gevochten hebben. Reusachtige beelden lieten de verschrikkingen zien. ( de Eerste Wereldoorlog is veel belangrijker hier de de Tweede, er zijn ruim 15.000 mannen, zowel blanken, Maori als Polynesiërs omgekomen)
Een tochtje met de cabletram kon natuurlijk niet ontbreken. Het doel was de Botanische tuin, maar het traect langs bijzondere huizen en de Victoria Universiteit is op zich mooi. Het schijnt dat de premier ook in die buurt woont. De heuvel waar de tram naar toe gaat is ontstaan bij een aardbeving van eind 19e eeuw, toen een deel van Wellington omhoog is gekomen. De Boanische tuin strekte zich uit over de heuvelwand en was erg geaccidenteerd. Bezienswaardig zijn de rozetuin, met wel 50 soorten bloeiende rozen, waaronder blauwe, en het bosgedeelte, een restant van een veel groter woud. En of we niet genoeg geklommen hadden, ging het eerst steil naar beneden en daarna wee steil omhoog. Puffend en wel stonden we op een gegeven weer bij de cabletram, die in 5 minuten 120 m hoogte overwint.
Een wandeling door het uitgaanscentrum bracht ons ook bij stukken die twee jaar geleden vanwege de aardbeving in Kaikoura tot no go area waren verklaard. Nu leefde het als ooit tevoren.
Na een gezellige maaltijd in een trendy tent hebben we ons teruggetrokken op het tot nu toe kleinste kamertje van deze reis.