Van Pacific naar Tasmanzee

Oftewel van oost naar west over het Zuidereiland. Daartoe moesten we wel de bergketen oversteken die van noord naar zuid dit deel van Nieuw-Zeeland doorsnijdt.
Het begon al goed. Nog geen twintig kilometer na Kaikoura werden we tot stoppen gedwongen. Zo’n tweehonderd schapen liepen, hier en daar een grassprietje meepikkend, over de weg. Op een gegeven moment was de auto helemaal ingesloten. We gingen er bijna zelf van mekkeren.
Behalve de schapen kwamen we nauwelijks andere levende wezens tegen, een tegenligger was al een bezienswaardigheid. Ondertussen genoten we wel van het heuvelachtige landschap, waar gras de dienst uitmaakte.
Langzamerhand kropen we omhoog de pas op, begeleid door een rivier met een wit kiezelbed, die naarmate we verder kwamen steeds smaller werd.
Om even een verzetje te hebben stapten we uit in Hammer Spring, beroemd om zijn warme baden. In Rotarua hadden we al eens gepoedeld, nu beperkten we ons tot koffie en chocolademelk. Het dorp deed me nog het meest denken aan een wintersportplaats in de zomer, alleen wat meer begroeid.
Langzaam naderden we de pas. Het was dat ik plotseling een bord naar een wandeling zag, anders waren we er zo voorbij gereden. Op de parkeerplaats was wel een kleine plaquette aangebracht met informatie wanneer de pas was geopend.
De korte wandeling ( we zijn niet begonnen aan die van 67 km) leidde door een prachtig alpine landschap vol kleur; lichtgroene korstmossen, grijze mossen, gele bloempjes, groene struikjes en berken met een rode gloed. En daartussen door zicht op besneeuwde toppen.
De afdaling was niet zo bijzonder, of je moet er van houden een uur lang naar dichtbegroeide bossen te kijken. Gelukkig doemde er plotseling weer een rivier op, die nu steeds breder werd richting Tasmanzee. En om je aandacht er bij te houden passeerden we ettelijke keren het spoor (enkel spoor, waarop we een stilstaande goederentrein hebben gezien) en natuurlijk de gebruikelijke bochten.
Het laatste stuk reden we langs zee en wat nu zo bijzonder is, aan de ene kant kabbelt de zee en aan de andere kant rijzen besneeuwde bergen op.
Nog een opvallend iets, het strand hier in Hokitika is grijs, deels kiezels deels zand met verbleekte boomstammen. Maar denk maar niet dat je van de boulevard ( een ongezellig rommelige wandelpromenade) gemakkelijk op dat strand kunt komen. Het is afgesloten met grote rotsblokken en alleen door van rotsblok naar rotsblok te springen kun je de zee bereiken.
Het dorp bestaat verder uit een viersprong met een klokkentoren. De ‘winkelstraten’, hebben hooguit vijf winkels, waarvan er minstens drie jaden sieraden verkopen, de attractie van het dorp. Meest opvallende gebouw is de bioscoop!