Mount Cook gespiegeld

Mount Cook spiegelt zich in het water

We begonnen de dag met een fikse wandeling. Maar niet voordat we Fox Glacier hadden aanschouwd op een punt dat Glacier View heet. Je ziet vandaar de hele gletsjer. Meer mensen hadden dat idee, dus we bewonderden de gletsjer tussen de jongelui van de Kiwibus en de ouderen van een andere busmaatschappij. Het was prachtig, de blauw glanzende gletsjer liet zich in zijn volle pracht zien.
Nog drukker was het bij Lake Matheson, (onder meer een bus vol Fransen, Oost-Europeanen, Spanjaarden en de gebruikelijke Chinezen) Hier kun je bij zonnig windstil weer Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, in het water weerspiegeld zien ( en het was stralend zonder een enkel briesje). Gelukkig komen de meeste toeristen niet verder dan het eerste uitzichtpunt, zodat wij de wandeling van anderhalf uur, mede omdat we andersom liepen, bijna voor ons alleen hadden.
En het was om een understatement te gebruiken zeer de moeite waard. Het regenwoud ontvouwde zich weer in al zijn glorie met mossen, varens, bomen, begroeide stronken en alles wat er bij hoort. Op een gegeven moment glinsterde het meer tussen de bomen en even verder op spiegelde de witte top van Mount Cook, de omringende bergen en de witte wolken zich in het donkere water. Bijna onwerkelijk zo mooi. En zo stil, (als er tenminste geen helicopters overvlogen)
Er waren drie van zulke spiegelingen, de ene nog verstilder dan de andere.
Fox Glacier konden we niet bezoeken, de weg was afgesloten, we moesten het doen met een uitzicht op de gletsjer voordat we op weg gingen Wanaka.
Het was een afwisselende rit. Bergen, regenwoud, zee, meren en soms grasland wisselenden elkaar af. Ruim 100 kilometer kwamen we geen enkel dorp tegen, een enkele boerderij en verder alleen maar ondoordringbare natuur. Op een gegeven moment beukte de zee tegen de rotsen, we passeerden brede rivieren met ontelbare kiezels en blauw gletsjerwater, andere waren juist grijs van kleur. Elders was de zee weer zo mak als een lammetje. Sommige bergen hadden hun witte kerstmuts op, andere moesten het doen met een kale kop maar wel met dichtbegroeide helingen.
Ook reden we over de langste one lane bridge (bruggen met maar een rijstrook) van Nieuw-Zeeland. Deze brug over de Haast River is pas in 1965 afgebouwd. Wat steekt dat blauwe water toch mooi af tegen het brede witte kiezelbed.
Daarna ging het gestaag omhoog, met aan de ene kant de blauwe Haast River, meer kiezel dan water, en aan de andere kant de hoog oprijzende bergen.
Het was 24 graden. We merkten alleen dat we de pas over waren omdat het weer omsloeg, van 24 graden werd het plotseling 14 graden met een miezerige regen. De bergen hulden zich in een licht sneeuwdek, of ze net bepoederd waren,
Gelukkig was het droog toen we de blue pools bezochten, inblauwe meren een kwartiertje naar beneden lopen van de weg, alleen bereikbaar over twee hangbruggen. En Tom liep, zij het met de blik recht vooruit over de hangbrug.
Ons onderkomen is het Cardrona Hotel, het oudste hotel van Nieuw-Zeeland, dat prima kamers heeft in een soort hofje en een mooie tuin.