Albatrossen en andere zeedieren

Wat je allemaal beleefd als je een dagje de auto laat staan? Het (particuliere) openbaar vervoer brengt je ook een heel eind.
We gingen eerst met de bus naar het centrum. Vandaar liepen we naar het station. Dunedin heeft een schitterend station, het mooiste van het land, alleen je kunt er niet met de trein naar bijvoorbeeld Christchurch of Invercargill! De enige treinen die er vertrekken zijn er louter voor de toeristen.
Een ervan wringt zich door de Taieri kloof en die hebben wij gepakt. Het was een schitterende rit. De twee locomotieven trokken de vijf wagons langzaam omhoog. Het snelstromende bruine water verdween steeds verder in de diepte, de rotsen waren geel van de brem. Op de trein na was er teken van bewoning, Op een gegeven moment minderde de trein vaart, voor ons lag een lange hoge brug die een kloof omspande. Als je je bedenkt dat de spoorlijn eind 19e eeuw is aangelegd, dan krijg je wel ontzag voor de arbeiders en ook voor de ingenieurs, die zonder computer alles zodanig moesten berekenen dat de trein niet door de brug zakte en dat doet die ruim 100 jaar kater ook nog niet.
Op het eindpunt aangekomen werden de locomotieven gerangeerd naar het achtereind van de trein en vingen we de terugweg aan. Al met al waren we vier uur onderweg. Tom was niet zo gecharmeerd van de hoge bruggen.
Vanmiddag en vanavond wachtten ons meer dierlijke verrassingen. Een excursie beloofden ons albatrossen, zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns. En daar hebben ze zich aan gehouden.
Twee zeer enthousiaste dames lieten ons genieten van de vogels en zoogdieren van de zee. Allereerst de albatrossen, je weet niet wat je ziet als zo’n enorm beest over je heen zweeft. Hun spanwijdte is bijna 3 meter en ze kunnen 9000 km afleggen.
Na dit vogelfeest ( ik zag ook nog meeuwenkuikens en massa’s broedende meeuwen) waren de zeehonden aan de beurt. Een moeder had net gekalfd, een meeuw probeerde de nageboorte te pakken om lekker op te peuzelen, het baby’tje richtte zijn kop al op. Vlakbij lag een bul die zijn harem goed in de gaten hield.
Verder ging het heuvel af naar het strand waar de zeeleeuwen mannen aan het stoeien waren. Er was, en dat is heel bijzonder, een vrouwtje bij, die van alle kanten werd belaagd. De volwassen zeeleeuwmannen zijn geweldig, grote sterke gestroomlijnde dieren. We liepen er midden tussen, maar niet te dichtbij, ze zijn snel en kunnen gemeen bijten.
Verderop waren de pinguïns de baas, daar hebben we er maar twee van gezien, en een nest met kleintjes. Er was een wezel in de buurt die het had voorzien op de kuikens. Moe maar voldaan klommen we de bus in (na een fikse helling) waar we na even rijden nog verrast werden met enkele lepelaars.