Dierenmishandeling
Door: Ingeborg Schuitemaker
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
07 April 2019 | Japan, Tokio
Ik voel me schuldig. We zijn ons te buiten gegaan aan dierenmishandeling, tenminste wat ze daar in Nederland onder verstaan. Vlak tegenover ons hotel is een hedgehog café. Een etablissement waar je voor minimaal 10 minuten een egeltje mag aaien en vasthouden. In Nederland zou de dierenpolitie al lang hebben ingegrepen, of een activistische werkgroep de ruiten hebben ingegooid. Hier is het schijnbaar gangbaar, want er zijn meer van zulke cafés. En niet alleen voor egeltjes maar ook met puppy’s.
In een drukke winkelstraat ontwaarden we plotseling een winkel waar je puppy’s van minihondjes kon aaien en vasthouden. Je moest er zelfs een plaatsje reserveren. We vonden dat beide te ver gaan, maar waarom we dan wel een egeltje wilden aaien weet ik niet. Vlaag van verstandsverbijstering!
Dat hadden we ook door naar Shibuya te gaan om het drukste kruispunt van de wereld te bewonderen. Voetgangers steken daar zowel rechtdoor als diagonaal over, alles in een rustig tempo, alleen het zijn er wel duizenden tegelijk.
Nadat we het standbeeld van de trouwe hond hadden bewonderd ( deze hond ging nog dagelijks naar het station toen zijn baas al lang was overleden) waagden we ons in de menigte. Natuurlijk staken we schuin over, (zouden ze in Nederland ook moeten toestaan, scheelt tijd) Het was zo vol dat we nauwelijks vooruitkwamen. Gevaarlijk want het licht sprong al op rood toen wij pas halverwege waren.
Aan de overkant begint een van de vele lange winkelstraten die Tokio rijk is. Internationale ketens worden in zo’n straat afgewisseld met kleine neringen waar ze bijvoorbeeld vruchtenthee, ijs of kebab verkopen. En niet alleen op de begane grond: veel restaurants bevinden zich op de hoogste verdiepingen!
Was het bij het station Shibuya al druk. Dat bleek nog een verademing met Harajuku. Het leek wel of alle jongeren van de stad zich daar verzamelden. Luide muziek, gekwetter uit duizenden stemmen en vooral heel veel telefoons. Sommige meisjes waren zeer extravagant gekleed met strikjes en hoge zwarte plateauschoenen, anderen gingen zich minder te buiten in hun ultra korte broek of jurkje met roesjes en kant. De jongens deden het vaak met hun oranje haar wat rustiger aan.
De belangrijkste winkelstraat, de Takeshita, was een deinende mensenmassa. De Kalverstraat druk op zondag! Hiermee vergeleken niet meer dan een dorpsstraat. Dat de winkels nog zaken doen kan ik me niet voorstellen, we werden gewoon meegeduwd in de menigte. ( de gemiddelde leeftijd ging door ons wel omhoog). Zeer modieus was een lelijke witte bontmuts met lange flappen en een soort konijnenoren. Echt een meisjes hebbeding. Het stond ze geen van allen.
Gelukkig was het in het vlakbij gelegen Yoyogi park rustiger. Hierin ligt een van de belangrijkste schrijnen van Japan, de Meiji Schrijn, in 1920 gebouwd ter nagedachtenis aan keizer Meiji en zijn echtgenote. Toentertijd zijn er ook, via wat ze nu crowdfunding zouden noemen, 10.000 bomen geplant, die nu niet onder doen voor een natuurlijk bos. Helaas geen bloesem.
Om bij de schrijn te komen wandel je door drie zogenoemde tori, (houten poorten). Curieus waren de opgestapelde vaten sake en wijn op de weg er naar toe, die elk jaar als dank worden aangeboden door sakemakers een wijnboeren.
De schrijn zelf is een complex van grote eenvoud, een poortgebouw, een groot plein en de eigelijke schrijn, geflankeerd door twee enorme bomen. De enige opsmuk vormen de duizenden houten plankjes met goede wensen.
We hadden geluk, door de poort kwam een bruiloftsstoet. Bruid en bruidegom traditioneel gekleed, beschermd tegen de zon door een parasol, gedragen door iemand die achter hen liep. Ze werden voorafgegaan door een shintopriester en twwe meisjes in identieke kimono’s, wit met rode bloemen, en achter hen aan liepen de gasten, allen gekleed in stemmig zwart. Voor de traditionele foto werd iedereen op z’n plaats gezet en de make up van het bruidspaar bijgewerkt.
Deze bruid en bruidegom hadden een heel gezelschap mee, anderen kwamen in hun traditionele dracht met z’n tweeën aanzetten voor de zegen.
Onze dagen in Tokio eindigde met een bezoek aan Roppongi Hills, een sjieke wijk met 50 ambassades, waar we ons net als de Japanners in het gras onder de kersenbloesem vleiden, genietend van de schoonheid en vergankelijkheid van de bloemen en de langslopende mensen.
In een drukke winkelstraat ontwaarden we plotseling een winkel waar je puppy’s van minihondjes kon aaien en vasthouden. Je moest er zelfs een plaatsje reserveren. We vonden dat beide te ver gaan, maar waarom we dan wel een egeltje wilden aaien weet ik niet. Vlaag van verstandsverbijstering!
Dat hadden we ook door naar Shibuya te gaan om het drukste kruispunt van de wereld te bewonderen. Voetgangers steken daar zowel rechtdoor als diagonaal over, alles in een rustig tempo, alleen het zijn er wel duizenden tegelijk.
Nadat we het standbeeld van de trouwe hond hadden bewonderd ( deze hond ging nog dagelijks naar het station toen zijn baas al lang was overleden) waagden we ons in de menigte. Natuurlijk staken we schuin over, (zouden ze in Nederland ook moeten toestaan, scheelt tijd) Het was zo vol dat we nauwelijks vooruitkwamen. Gevaarlijk want het licht sprong al op rood toen wij pas halverwege waren.
Aan de overkant begint een van de vele lange winkelstraten die Tokio rijk is. Internationale ketens worden in zo’n straat afgewisseld met kleine neringen waar ze bijvoorbeeld vruchtenthee, ijs of kebab verkopen. En niet alleen op de begane grond: veel restaurants bevinden zich op de hoogste verdiepingen!
Was het bij het station Shibuya al druk. Dat bleek nog een verademing met Harajuku. Het leek wel of alle jongeren van de stad zich daar verzamelden. Luide muziek, gekwetter uit duizenden stemmen en vooral heel veel telefoons. Sommige meisjes waren zeer extravagant gekleed met strikjes en hoge zwarte plateauschoenen, anderen gingen zich minder te buiten in hun ultra korte broek of jurkje met roesjes en kant. De jongens deden het vaak met hun oranje haar wat rustiger aan.
De belangrijkste winkelstraat, de Takeshita, was een deinende mensenmassa. De Kalverstraat druk op zondag! Hiermee vergeleken niet meer dan een dorpsstraat. Dat de winkels nog zaken doen kan ik me niet voorstellen, we werden gewoon meegeduwd in de menigte. ( de gemiddelde leeftijd ging door ons wel omhoog). Zeer modieus was een lelijke witte bontmuts met lange flappen en een soort konijnenoren. Echt een meisjes hebbeding. Het stond ze geen van allen.
Gelukkig was het in het vlakbij gelegen Yoyogi park rustiger. Hierin ligt een van de belangrijkste schrijnen van Japan, de Meiji Schrijn, in 1920 gebouwd ter nagedachtenis aan keizer Meiji en zijn echtgenote. Toentertijd zijn er ook, via wat ze nu crowdfunding zouden noemen, 10.000 bomen geplant, die nu niet onder doen voor een natuurlijk bos. Helaas geen bloesem.
Om bij de schrijn te komen wandel je door drie zogenoemde tori, (houten poorten). Curieus waren de opgestapelde vaten sake en wijn op de weg er naar toe, die elk jaar als dank worden aangeboden door sakemakers een wijnboeren.
De schrijn zelf is een complex van grote eenvoud, een poortgebouw, een groot plein en de eigelijke schrijn, geflankeerd door twee enorme bomen. De enige opsmuk vormen de duizenden houten plankjes met goede wensen.
We hadden geluk, door de poort kwam een bruiloftsstoet. Bruid en bruidegom traditioneel gekleed, beschermd tegen de zon door een parasol, gedragen door iemand die achter hen liep. Ze werden voorafgegaan door een shintopriester en twwe meisjes in identieke kimono’s, wit met rode bloemen, en achter hen aan liepen de gasten, allen gekleed in stemmig zwart. Voor de traditionele foto werd iedereen op z’n plaats gezet en de make up van het bruidspaar bijgewerkt.
Deze bruid en bruidegom hadden een heel gezelschap mee, anderen kwamen in hun traditionele dracht met z’n tweeën aanzetten voor de zegen.
Onze dagen in Tokio eindigde met een bezoek aan Roppongi Hills, een sjieke wijk met 50 ambassades, waar we ons net als de Japanners in het gras onder de kersenbloesem vleiden, genietend van de schoonheid en vergankelijkheid van de bloemen en de langslopende mensen.
-
07 April 2019 - 15:37
Mélanie:
Mooi verhaal weer. Dank je wel! Wat zullen jullie slapen na zo'n dag! -
07 April 2019 - 15:46
Ivonne :
O...wat schrok in van de titel van de mail. Zag vréselijk mishandelde kippen en konijnen die in sushi's verdwenen. Maar gelukkig...een lief egeltje belandde in jullie handen! Met nadruk op Jullie. Tuurlijk is het niet waar zo'n dier moet zijn maar enfin. Heb ooit in een vlaag van totale onnadenkendheid een welpje geknuffeld dat zwaar gedrogeerd bleek. Verder geniet ik van jullie belevenissen en omdat ik een beelddenker ben zie ik véél!! Blijf genieten en schrijven lieve Ingeborg, het is heerlijk om te lezen. Groet ook voor de lieve Deerne! -
07 April 2019 - 16:18
Nella:
Leuk verhaal weer Ingeborg! Moest wel heel erg lachen om dat egeltjes cafe. Maar goed, jij hebt in ieder geval een egeltje geaaid. Ze zijn zo schattig. Lijkt me een mooi land. Mijn zoon wil volgend jaar met zn vriendin een rondreis maken. Ik kan m in ieder geval je reisverslag laten lezen. Is tie een beetje op de hoogte. In ieder geval veel plezier weer! -
08 April 2019 - 07:04
Isabelle:
Heel herkenbaar Ingeborg.
Ik geniet van je verhalen, temeer omdat ik hierdoor weer alles voor me zie.
-
08 April 2019 - 08:02
Hetty:
Lieve reizende dames,
We zitten hier in Rotterdam diep onder de indruk te wezen van jullie verhalen vanaf "Planeet Japan" want zo klinkt het. Ik geloof dat ik in jullie plaats nu al, na die paar dagen, in totale overprikkeling onder de kersenbloesem zou liggen;)
Maar wat fijn ook om zo weer met jullie mee te reizen.
Ik kan nou wel zeggen: doe voorzichtig en pas op jezelf en elkaar maar ik wil vooral zeggen: heb het goed en fijn samen en geniet van die bijzondere wereld.
kussen van Hetty (en van Ria want die lees ik steeds voor. Wat ook erg leuk is trouwens;))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
