Reisdag
Door: Ingeborg Schuitemaker
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
17 April 2019 | Japan, Kurashiki
Gisteravond heb ik in het donker het door lage lantaarns schaars verlichte pad naar het mausoleum afgelegd. Steeds denk je dat je bent, want er volgt een trap of de lantaarns staan dichter bij elkaar, of er zit een flauwe bocht in de weg, maar dat blijkt steeds ijdele hoop. De weg is altijd belangrijker dan het doel. Hoewel in dit geval. Kobo Daishi is een heilige voor veel Japanners. Zijn eenvoudige schrijn is een bedevaartsoord.
Ik vond het bij het zachte licht van enkele lantaarns een serene plek, die vroeg om stilte en contemplatie. Mooi waren de twee vlak naast elkaar staande enorme ceders die het graf als het ware beschermde.
Terug was het helemaal donker, de al genoemde schaarse verlichting en de grijze sterk in hoogte en vorm verschillende grafmonumenten gaven alles een spookachtige aanblik, maar niet minder indrukwekkend en vredig. Veilig voor alleen lopende vrouwen zoals ik.
In de ochtend konden we pas goed zien hoe het er in het licht uitzag. De begraafplaats is aaneenschakeling van grijs stenen lantaarns, kleine obelisken, grote en kleine beelden waarvan sommige met, wat ik noem, een rood slabbetje, ommuurde graven, deurtjes met sloten, rechte opstaande stenen, obelisken, kleine pagodes en nog veel meer. Sommige stenen zijn helemaal verweerd, anderen vallen bijna om, maar er zijn er ook van frisgrijze nieuwerwetsigheid.
De grafmonumenten zijn opgericht in een oud bos met voornamelijk ceders. Ik heb vol bewondering naar deze majestueuze woudreuzen staan kijken. Sommige bomen waren om hen voor omvallen te behoeden met dikke kabels vastgemaakt aan een andere boom. Andere waren zo dik, dat je wel vijf of zes man nodig had om die te omarmen. Soms stonden er twee van deze joekels vlak bij elkaar, elders waren de holtes van de wortels gevuld met kleine beelden.
Voordat we de begraafplaats bezochten hebben we al een heel ochtendritueel meegemaakt. De monniken houden elke ochtend een gebedsdienst en de gasten mochten daar om zeven uur bij aanwezig zijn. Ze murmelen op sonore toon hun gebeden op gezette tijden onderbroken door een klap op een gong. Wie dat wilde kon met een buiging wierook offeren. Iets voor half acht was het klaar en liepen we zo de ontbijtzaal in. Er stonden weer lage tafeltjes klaar met allerlei bakjes: een onbestemd iets, misosoep en rijst. Ik vind het een moeilijke manier van eten, ik lig meer aan, terwijl je eigenlijk netjes rechtop hoort te zitten of zoals gezegd in kleermakerszit, want het is in het boeddhisme not done met je voeten naar iemand te wijzen.
Om 10 uur namen we afscheid van het klooster en het onze laatste keer deze reis op de grond slapen, trokken onze schoenen aan en spoedde ons naar de bus. We hadden een ingewikkelde reisdag voor de boeg. Vanuit de bus stapten we rechtstreeks in de cablecar en vandaar in de stoptrein. Letterlijk elk gat werd aangedaan. Tot de trein er op een ogenblik genoeg van had en zich ontpopte als een sneltrein, die alleen stopte op de grote stations.
Bij het eindstation tilden we onze bagage uit de trein en rolden die ongeveer 8 minuten door een van de vele ondergrondse winkelgalerijen die Japan rijk is.
De Shinkansen was ons volgende vervoermiddel, die reed deze keer trouwens niet op tijd. We eindigden in het boemeltje naar Kurashiki. Zoveel overstappen kan hier in Japan omdat bijna alles altijd op tijd rijdt. Het is echt een uitzondering als een trein te laat is. Wel is het openbaar vervoer met name in de grote steden heel druk, je zit of staat echt opgepropt.
Behalve het eerste uur na Koyasan toen we echt door bijna onontgonnen gebied tuften, hebben we bijna aldoor door de bebouwing gereden. Soms was er een rivier, soms wat kleine akkers, maar het meerendeel is huizen, huizen, bedrijven en wegen met op de achtergrond steeds de bergen.
-
17 April 2019 - 10:44
Ivonne :
Prachtig verhaal. De sfeer komt helemaal naar voren. Ik liep mee naar het mausoleum, zag de lantaarns en de graven, voelde de stilte en sereniteit. Fijn om zo mee te reizen! Veel plezier op jullie nieuwe plek. XXX -
17 April 2019 - 11:32
Hilde:
Prachtig geschreven en wat een bijzondere ervaring. Ik vind het ook knap dat je consequent blijft schrijven en dan niet in telegramstijl: nee, uitgebreid en mooi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley