Zwoegen op Naoshima

Was het alle inspanningen waard? Dit bezoek aan het kunsteiland Naoshima. We zaten anderhalf uur in de trein, inclusief twee keer overstappen, vijftien minuten op de boot, exclusief een kwartier wachten.
Bij het eiland gekomen zwaaide de rode zwart gestippelde appel ons al van verre tegemoet, veel kleiner dan op welk plaatje dan op.
Zouden we met de bus of de fiets. Na lang beraad werd het de fiets. Bij de in het oog springende winkels waren de e-bikes allemaal verhuurd en de fietsen met versnelling ook. Alleen een oud baasje met een wat achterafgelegen onooglijk zaakje had nog fietsen met versnelling.
En dat was wel noodzakelijk, het eiland is behoorlijk heuvelachtig. Soms redden we het niet eens in z’n 1 en was het lopen geblazen. Aan het chichu museum hebben we ons helemaal niet gewaagd. 16% stijging was iets te gortig.
Onze eerste stop was het havenplaatsje Honmura, waar we enkele objecten van het Arthouse project bezochten.
Het eerste dat we tegenkwamen was een volledig verbouwd tandartshuis met het Vrijheidsbeeld in een hoek, zich uitstrekkend over twee verdiepingen en een blauw, groen bruin geschilderde kamer met de zijkant van een boot. Het huis had met z’n golfijzeren buitenkant wel wat weg van een schuur die op het land staat. Helaas mag je nergens binnenin fotograferen.
Bij onze tweede stop traden we op de tast een geheel donker huis binnen, waar we acht minuten lang naar een soort vlammetje staarden, terwijl er langzaam licht grijze vlakken verschenen die je niet aan kon raken.
Na een echte Japanse lunch bezochten we een huis waar de vloer van de woonkamer bestond uit gele, rode en groene knipperende cijfers in een vijver. Het een lichtje knipperde langzaam, ander weer heel snel. Alles in z’n eigen ritme.
Een soort tempel met een glazen trap die doorliep onder de grond was voor ons het sluitstuk van de arthouses.
Zwoegend tegen de helling op en lekker racend naar beneden genietend van de groen, rood en bruin gekleurde bergen kwamen we aan de andere kant van het eiland bij de beroemde pompoen, ook veel kleiner dan verwacht.
Vanwege de 16% stijging nestelden we ons in de shuttlebus naar het Chichu museum. Het topstuk van het eiland.
Hoe de kaartverkoop ging is me nog steeds een raadsel. Eerst vulden we een formulier met onze naam in, daarna betaalden we en bij de volgende employee kregen we de kaartjes met uitleg. Rugzakken in de locker en drie minuten omhoog lopen langs een mooie bloementuin., aangelegd in de sfeer van Monet.
Het museum zelf bestaat uit een doolhofachtige betonconstructie gebouwd in de berg. Op de foto’s zie je verschillende vensters uit de top steken. Het heeft iets van een fort. Heel indrukwekkend. Voor de daadwerkelijke kunst moest je eerst een aantal verdiepingen naar beneden waarbij je omgeven werd door hoge betonnen muren. Een van de openingen was een terras met een schitterend uitzicht over de Japanse zee.
Het gebouw is de grootste attractie, de kunst bestaat uit zeven of acht werken: vier grote wat sombere waterlelies van Monet in een zaal met een vloer van kleine steentjes, een ommuurde driehoek gemaakt van grote keien, een grijs-witte ruimt waar je door een gat in het plafond de lucht ziet en een hoge ruimte met een blauw figuur. Hoogtepunt was een werk van James Turrell, een zaal met een van kleur veranderend muur die de hele ruimte in het licht zette. Je kon door die kleur lopen. Eerst lichtblauw, toen paars, roze en felblauw.
Met de bus reden we terug naar onze fietsen en vandaar zwoegend en lekker afdalend naar de haven, waar we de boot net zagen wegvaren.
De tijd tot de volgende boot hebben we doorgebracht met eten. En omdat de trein niet aansluit op de boot, stapten we in de bus en reden zo een uur door donker Japan, langs ongezellige plekken naar het station in Okyama. En vandaar met het boemeltje naar Kurashiki. Een lange reis voor een tegenvallend eiland. Op Texel heb je meer vertier.