Wachten (op de bus) en toch nog fietsen

Het was vroeg dag. De trein ging al om 08.13 uur en we moesten nog minimaal twintig minuten met de tram. Gelukkig ging die naar het station, zodat we niet zoals gisteren in de buitenwijken van Hiroshima belandden, omdat we de halte hadden gemist.
De treinreis ging voorspoedig, vol goede moed, zin in een fietstocht over eilanden en hangbruggen, kwamen we in Onomichi aan. De Giantwinkel hadden we ook gauw gevonden. En daar toverde een juffrouw mijn naam naar voren. Wat minder was dat ze in plaats van een e-bike een racefiets met een stang en zonder bagagedrager voor ons hadden gereserveerd. Ruim 70 km op zo’n fiets met de rugzak op de rug zagen we niet zitten.
Er werd gebeld met de Japanse reisorganisator. Na veel heen en weer gepraat begrepen we dat we dan maar met de bus naar Imabari moesten komen en dat ze daar een e-bike zouden regelen. We weer terug naar het station. Geen Engels woord te zien en de verschillende haltes stonden ook niet logisch opgesteld. Jullie raden het al, we stonden bij de verkeerde halte en misten de bus. Op een bankje bekeken we een uur het verkeer rond het station. Onomichi is nu ook niet de bruisende stad waar je eens uitgebreid gaat winkelen.
Uiteindelijk reed de bus voor, wij stapten in in de veronderstelling dat we over alle eilanden en bruggen rechtstreeks naar onze bestemming reden. Na de eerste brug riep de chauffeur in het Japans reizigers voor Imabari overstappen. Alleen de plaatsnaam begrepen we. Alle passagiers keken naar ons. Wij pakten onze rugzakken en schoten uit de bus.
We bleken gedropt bij een wegrestaurant in de middle of nowhere. Navraag leerde dat de bus naar Imabari ruim een half uur later vertrok. Er restte niets anders dan wachten.
Op het aangegeven tijdstip stopte er een bus, maar dat bleek niet onze bus. De expressbus naar Imabari reed enkele minuten later voor. Nou ja expressbus, bij elk dorp werd bij het busstation gekeerd om verder te racen op de snelweg.
Het was een mooie rit over diverse hangbruggen en de tussenliggende eilanden met hun dorpjes en bossen met kleuren van bruin, via donkergroen naar lichtgroen.
In Imabari aangekomen begaven we ons weer naar de Giantstore. Een aardige Japanse liet ons de fietsen zien. Zeer sportieve e-bikes, model: tussen een racefiets en een mountainbike met weliswaar een stang, maar ook zo laag dat ik mijn been er gemakkelijk over heen kon slingeren, smal zadel, laag stuur en tien versnellingen. Ze reden heerlijk, al was het even wennen aan de gebogen houding.
Daar gingen we sportief met de helm op op weg. Het eerste stuk door de stad was ronduit saai. Na 6 km spraken we onze trapondersteuning optimaal aan. Via haarspeldbochten en ingewikkelde draaiingen fietsten we plotseling op de hangbrug. 6,4 km genoten we van het prachtige uitzicht op de Japanse zee: schuimende draaikolken, bootjes, eilanden en nevel, schilderden een landschap waar ik van hou.
De weg de brug af was bijna nog spectaculairder, met heuse haarspeldbochten. We fietsen verder richting een uitzichtpunt. Maar 3,7 km steil klimmen, was zelfs met volledige ondersteuning en in de laagste versnelling teveel gevraagd. 0,5 km voor de top draaiden we om en sjeesden naar beneden. Hangbrug weer op en terug naar het dorp. 40 km verder leverden we voor de beeltenis van Tom Dumoulin onze fietsen weer in.
Bij het hotel, een melomaan gebouw van 23 verdiepingen met veel marmer, bleken onze namen niet te vinden in het systeem. Een belletje naar de travelagency deed wonderen. We slapen nu op de 18 verdieping in een hoekkamer met een schitterend uitzicht over de stad en met onze eigen onzen( een bad).