Op zoek naar de grote bomen

De taxichauffeurs die de mensen bij de Auckland B&B ophaalden, hadden de gasten verwisseld. Het maakte niet uit, we gingen allemaal naar hetzelfde autoverhuurbedrijf. Daar was het een drukte van belang van allemaal toerusten die graag Nieuw-Zeeland per auto willen bekijken. Er stond een mooie rode Toyota Cambri, die we beide wel wilden hebben en tot onze verbazing ook kregen.
Het wegrijden had enige voeten in de aarde, een geheimzinnige handrem deed een lichtje branden en aan hoge en lage gearing doen ze hier niet. Ook het verwijderen van het sleuteltje uit het contactslot vergde enig logisch nadenken. Het linksrijden valt mee. Bij het afslaan is het nog even moeilijk welke baan we moeten hebben, maar ook dat lukte tot nu toe. Rijden is gemakkelijk, als je Auckland uit bent, kom je hier en daar een auto tegen en bij bijna elke bocht staat de aanbevolen snelheid. Behalve bij Auckland is er geen weg vlak of recht, het golft op en neer en ik weet niet hoeveel bochten we al gehad hebben, waaronder twee echt scherpe.
De wegen weerspiegelen ook het landschap. In een woord afwisselend: grazige glooiende weiden gestoffeerd met allerlei soorten koeien, uitgestrekte bossen, vergezichten op zee, duinen, baaien en ongezellige dorpen, het is er allemaal.
We gingen op zoek naar de Kauriboom, een zeer oude, hoge en dikke boomsoort, die alleen in Nieuw-Zeeland voorkomt.
Het museum in Matahoke verhaalde vooral van het omhakken van deze majestueuze boom, met daar tussen door toonkamers uit het verleden met levensechte poppen. Ik vond het wel aardig, Caroline sprak over oude meuk.
Daarna wilden we wel de echte bomen zien. Dat vergde nog ruim een uur bochtjes draaien, voordat we in het enorme Waipoua Forest kwamen. Maar waar waren nu die bomen? We zagen wel een dicht oerwoud met een grote verscheidenheid aan beplanting, waaronder meer dan manshoge varens. Na minstens vijftien kilometer gereden te hebben zagen we eindelijk een parkeerplaats. Zou het daar zijn? Net als in een kas moesten we eerst onze schoenen ontsmetten en na tien minuten lopen stonden daar de vier juffers, enorme knapen, omringd door nog drie of vier grote jongens. Maar er moest nog een grotere boom zijn! Nog enkele kilometers verderop konden we eindelijk de koning van het woud Tane Mahuta bewonderen, ruim 55 meter hoog en al geboren ten tijde van Ceasar. Indrukwekkend.
Toen moesten we nog minimaal 150 kilometer bochtjes draaien naar onze geweldig B&B, die we maar niet konden vinden. Na ruim half uur rijden, terugrijden, de verkeerde weg inrijden, werden we hartelijk ontvangen in een fantastisch onderkomen met een Italiaan als eigenaar/kok.
O ja, onlangs was op tv wat over de sculpturen van Gibbs, moest geweldig zijn. We hebben ze niet bezocht maar zagen ze vanaf de weg liggen.