Naar het Zuidereiland

De baai bij Plimmerton lag er vanmorgen mooi bij. Het water kabbelde vredig voor onze hostel. Na een bakje veel te zoete muesli vertrokken we voor onze bijna laatste rit op het Noordereiland. We wilden naar het Te Papa, het nationaal museum van Nieuw-Zeeland. Het gebouw hadden we gauw gevonden, maar toen nog een parkeerplaats. Ondanks dat we een kaartje konden trekken was echt alles vol. Ik ben zelfs nog achteruit gereden om de parkeergarage in te kunnen. Na vele rondjes kijken of er toch niemand wegging, verlieten we de parkeerplaats, pratend wat nu. Het eerste wat we zagen was.... een parkeerplaats aan de kant van de weg. Na het afrekenen van 8,50 nz dollar hadden we twee uur de tijd voor het museum.
Dat bleek veel te kort. Het is een overweldigende belevenis, met op elke etage een bepaald thema en nog een buitenruimte met bos en grotten. Natuurlijk komt de geschiedenis van de inwoners aan bod. Van de eerste Maori's, die aan land gingen tot de huidige vluchtelingen, met de nadruk op de Maori's, de Polynesiërs en de Engelsen en de wisselwerking tussen de eerste en de laatste.
Verder werd er aandacht besteed aan de ontwikkeling van de veehouderij. Hoe de oorspronkelijke bijna geheel beboste eilanden langzamerhand verwerden tot grasland en de negatieve gevolgen daarvan. Dat laatste geldt ook voor de vele uitheemse dieren en planten die de immigranten meenamen en die de oorspronkelijke flora en fauna bijna hebben verdrongen. Er zijn nu allerlei beschermingsmaatregelen genomen. Eng was een simulatie van een aardbeving met levensechte beelden, Nieuw -Zeeland ligt in een zeer werkzaam gebied wat betreft binnen aardse activiteit, zoals aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en zware stormen. Een computer liet zien dat er zelfs meerdere aardbevingen per dag zijn, waarvan de meeste heel licht.
Na de lunch reden naar de veerhaven, leverden de rode Toyota in, checkten onze bagage in en wachtten op de boot. We konden er als een van de eerste op en hadden een prachtige plek aan de voorkant. De tocht door Marlborough Sounds, het laatste uur, is echt fantastisch. Blauw water, schitterend van het zonlicht, groene hoge bergen, beboste eilanden en geen levend wezen te bekennen. Weer een heel nieuw stuk natuur,
Eenmaal in Picton aangekomen, haalden we de 'nieuwe' auto op, een nog grotere, een Toyota Rav4 en reden naar ons overnachtingsadres: een kneuterige B&B, met een kroonluchter waarvan een lamp het niet doe en lichtblauwe dekbedovertrekken met geelachtige rozen. Picton zelf is klein, maar erg aardig.