(On)verharde bergwegen zonder vangrail

We zouden het rustig aandoen vandaag. Een tochtje naar Golden Bay, volgens de boekjes een gebied dat toeristen meestal rechts (links) laten liggen. Ten onrechte. Het is daar, zoals bijna overal in Nieuw-Zeeland, schitterend. Het begon al met een uitzichtpunt, waar je bergen, blauwe zee, gouden stranden, de stad Nelson, en boomgaarden zag. Daarna stortten we ons op een van de engste wegen die we tot nu toe hebben gereden, een smalle, onverharde bergweg met enorme afgronden aan een kant en ontelbare bochten. De weg liep ook nog een beetje schuin af hier en daar. We kropen naar boven, elke keer hopend op het einddoel, een parkeerplek waar een wandeling van een uur naar een bijzondere grot begon. Op twee minuten na hebben we die niet gehaald. Ik moest dezelfde weg ook weer terugrijden. Dat was minder eng, ook al omdat ik het ravijn aan de andere kant had. Behalve de mooie uitzichten zagen we een soort gekartelde grijze stenen. Er kon zo een hobbit achter vandaan komen, of een dwerg. Delen van de film zijn hier opgenomen.
Om bij te komen streken we neer in een café, waar wol een belangrijke rol speelde. De eigenaren hadden 100 schapen en de vrouw maakte allerlei mooie dingen van wol. Op een gegeven moment hadden we allebei een fles in onze hand om onder het waakzame oog van een lama en twee emoes twee lammetjes te voeren.
Na het café begon de langste bergweg die ik me kan heugen, ongeveer 30 km bochten, bochten en nog eens bochten, en vangrail zetten ze alleen neer bij een heel scherpe bocht. Normaal staan er alleen maar paaltjes. De uitzichten vergoedden veel. Op een gegeven moment keken we in een lichtgroene vallei met op de achtergrond donkergroene bergen gehuld in een regenwolk, bijna buitenaards.
Eenmaal in de vallei aangekomen maakten we een uitstapje naar het helderste water ter wereld. Een meer, waarin bronnen ontsprongen met water zo klaar dat je elk steentje op de diepe bodem zag. Niet zo'n bruin vennetje als je meestal bij ons ziet.
Verder westwaarts ging het weer, we wilden echt naar het eind van Nieuw-Zeeland. De weg voerde langs een strand zo groot en breed dat het leek of er geen einde aan kwam. Weer een onverharde weg op. Deze had gelukkig geen afgronden aan de zijkant, naar misschien wel de topbestemming van vandaag: een strand. Om dat te bereiken liepen we eerst door lieflijk met gras begroeid heuvelland. Soms aangestaard door schapen. Daarna volgde een bosgebied met bomen die aan een kant zijn afgeplat door de wind, het mulle zand kondigde de duinen aan en op het laatst een fantastisch strand. Niet egaal zoals bij ons, nee dan liep je naar beneden om even later weer omhoog te lopen. Het woei vreselijk, het fijne zand ging overal inzitten. Het strand werd beschermd door rotsen in zee en aan de zijkant. Daarin school de grootste attractie: zeehonden, in hun eigen habitat, wij waren slechts bezoekers. Geweldig, ook een korte regenbui kon ons niet verjagen.
Op de terugweg heeft Caroline zich nog aan een Nieuw-Zeelands biertje gewaagd in een van de leukste kroegen die we ooit gezien hebben: Mussels inn, met zowel toeristen als locals. Een houten gebouw met een enorme schouw, een houten bar, houten tafels, en een podium. Jammer dat we weer weg moesten, want de lange bergweg wachtte nog. Ik had op het laatst kramp in mijn been van het remmen en in mijn armen van het draaien aan het stuur!!!