Met de hogesnelheidstrein langs spookflats

Het is alweer onze vierde dag in China, tijd om Beijing te verlaten en een klein stukje van rest van dit land te ontdekken. Maar niet voordat we nog een highlight van de wereldstad hadden gezien: de tempel van de Hemel, een enorm complex waar vroeger de keizer kwam bidden om voorspoed voor het land af te dwingen. Het complex werd maar een of twee keer per jaar gebruikt.
Nu is het een populair park voor de Beijingse bevolking, waarvan de meesten een toegangskaartje kopen voor alleen het park. Ze komen er voor tcha tchi, dansen, met hun personal coach en om te kaarten. Het meest opvallende waren de oudere mannen die op trimtoestellen zich opdrukten, zwaaiden en meer krachtoefeningen deden. Ouderen hielden zich in groepjes van vier onledig met een kaartspel of een potje go ( twee heren) en dat allemaal onder het toeziend oog van een groot, rond pagode achting gebouw met een geglazuurd blauw dak, de plaats waar de keizer de goden gunstig wilden stemmen. Het is een indrukwekkend gebouw, maar minder groot dan alle plaatjes doen vermoeden. Fraai is wel de toegang met drie deuren, waarvan de middelste bestemd was voor de godheid. Deze is ook nu nog gesloten. Het park herbergt nog meer schitterende gebouwen, die allemaal te maken hebben met de genoemde heilige plicht van de keizer.
Nog een keer terug naar ons fraaie hotel in de hutong, waar we exact om een uur werden opgehaald voor de bullettrein van 15.29 uur naar Pingyao. We reden over vijfbaanstadswegen langs het Tiaminenplein en vele pompeuze gebouwen. In het station kwamen we in een wachtkamer vol met kakelende Chinese reizigers, die al een uur voor het vertrek van de trein in de rij gingen staan, bepakt met karretjes met kartonnen dozen, reusachtige koffers, kinderen en heel veel etenswaren. Ook wij hadden een maaltijd op het immense station gekocht. We hadden vaste plaatsen, maar wel in rijtuig 15, bijna aan het eind van de trein. Ik sjouwde me kapot met twee rugzakken. De trein heeft warm water, een karretje met etenswaren en iemand die het vuil ophaalt en ... ze rijden exact op tijd! Het landschap tussen Beijing en Pingyao is niet om over naar huis te schrijven, eerst akker- en tuinbouw en later lage bergen. Wat wel fascinerend was, waren de vele flatgebouwen die zomaar uit het niets opdoken. Rijen achter elkaar, vaak nog niet afgebouwd, terwijl er alweer aan nieuwe gebouwen werd begonnen. Wie gaat daar ooit wonen? Sommige leken al vervallen voordat ze überhaupt waren bewoond.
In Pingyao wachtte ons een aangename verrassing, een schitterende kamer met een Chinees hemelbed, een eetkamer en een altaar, prachtig, alleen als je onder de douche gaat is het piepkleine badkamertje helemaal nat.