Trap op trap af voor dramatisch mooi landschap

Onze chauffeur zat al te wachten toen we iets voor achten uit de ontbijtzaal kwamen. Gevuld met nasi, dumplings, patat, ei en wit brood met jam reden we richting de Regenboogbergen. Op zich al een interessante tocht langs een lange weg met nieuwe bedrijfsgebouwen, afgewisseld met kassen, akkers met goudsbloemen en een enkel dorp, waar de winkeliers net hun zaken openden. De weg was het domein van de auto's, die de vele driewielige karretjes van de weg aftoeterden. Soms werd er echt gevaarlijk ingehaald.
De entree van de regenboogbergen ging uit van tienduizenden bezoekers, een enorm parkeerterrein, en een nog groter plein voor het Visitorcenter, alles ademde nieuwigheid. En dat berekend zijn op heel veel bezoekers zag je door het hele park terug. Brede voetpaden en trappen, enorme opstapplaatsen voor de bussen met van die lussen om de rijen te reguleren en ook daar grote pleinen. Maar dacht je dat weg, dan zag je prachtige natuur. En het was niet druk.
Vanaf het bezoekerscentrum stap je in een bus, die je naar het eerste uitzichtpunt brengt. Vandaar af kun je naar verschillende niveaus klimmen, met steeds wisselende uitzichten: rode bergen met witte strepen, witte bergen met rood, bergen met rode, witte en groene strepen in verschillende hoogtes. En steeds nog hogere bergen op de achtergronden. Het lijkt op niets wat ik eerder heb gezien. De bergen zijn verder kaal, met enkele groene plukken van struikjes die zich in dit desolate klimaat wagen. Ik denk dat het hier bloedheet kan zijn. Alles was zo aangelegd dat je op een punt de bus uit moest en er elders weer in, zeer efficiënt. Opvallend was ook de stilte en de in vaak kleurrijke kleren gestoken Chinese vrouwen, die bijna allemaal een sjaal om hun hoofd en schouders hadden. Bij de uitgang de gebruikelijke winkels, net geopend leek het. Na dit park wachtte nog een verrassing. Ongeveer 20 km verderop bij een onogenlijk parkeerterrein kwamen we terecht in een canyonachtig natuurgebied dat het midden houdt tussen Zion en Bryce in Amerika. Diezelfde rode rotsen met geërodeerde pilaren en massieven. Ook hier bracht de bus je naar de mooiste punten en moest je via ongelijke trappen naar boven en naar beneden klimmen. Dit park had even dramatische uitzichten maar was een stuk rustiger, ook al omdat veel mensen afhaakten bij de steile trappen. Op een gegeven moment was ik helemaal alleen, een unicum in China.
Deze bouwsteen is echt een aanwinst in het programma van Riksjatravel. Wat het extra leuk maakt is dat Zhangye nog echt Chinees is en er nog geen consessies zijn gedaan aan het toerisme.