Door kloosters en graslanden

De dag begon vandaag met een rondleiding door het Labrangklooster. Het grootste klooster van de Gelupa orde buiten Tibet. De belangrijkste lama, een jongen van 17 jaar, is een reïncarnatie van de stichter van dit klooster. Nu wonen er ongeveer 3000 monniken, vroeger waren dat er veel meer.
Het klooster maakt integraal onderdeel uit van Xiahe. Deze plaats is er economisch ook afhankelijk van. Ga er maar aan staan 3.000 monniken die er dagelijks boodschappen doen en eten. Niks geen afhankelijk zijn voor eten van de plaatselijke bevolking. Heel veel monniken zijn rijk, sommigen hebben zelfs een auto. Wel studeren ze hard, onder meer medicijnen (daarvoor is een eigen tempel gebouwd) filosofie, wiskunde en Tibetaans. Het was dat we een gids hadden, anders waren we vast verdwaald. Het enorme complex is een wirwar van steegjes, straten, pleinen, doorgangetjes, tegen een achtergrond van bergen. Het meest indrukwekkend vond ik de grote hal, waar de monniken net begonnen met het reciteren. Dat sonore geluid is heel rustgevend.
In een andere hal zagen we kunstwerken gemaakt van gekleurde jakboter. Die doordringende geur herken je meteen. Naast de vele monniken, sommigen nog jochies, die graag voetbalden, was ik onder de indruk van de devotie van de gelovigen. Zonder op of om te kijken lopen ze in straf tempo hun heilige ronde door het complex. Oude vrouwtjes in traditionele kleding, jonge meisjes met spijkerbroek en mannen met hoeden op. Iedereen is even toegewijd.
In de middag brachten we een bezoek aan de Ganji- graslanden. Een groene hoogvlakte omringd door groene bergen, waarin Tibetanen wonen en werken. De graslanden strekken zich over een enorme oppervlakte uit. We zagen jaks en koeien grazen, schapen dicht bijeen op de steile hellingen lopen, een enkele tent, stenen huisjes met een poort en mensen de oogst binnenhalen. Iedereen heeft een afgebakend stukje grond. De mannen zitten in de schaduw en de vrouwen doen het meeste werk.
Op een gegeven moment kwamen we bij een oude muur, daar lag al 2000 jaar een dorp achter. Vlak bij die muur voerde een trap van 440 treden naar een uitzichtpunt. De hoogte ( boven de 3000 m) en mijn onvermogen om te klimmen maakte dat ik met de tong op mijn schoenen aankwam. Het uitzicht was wel mooi.
Leuker vond ik het dorp. Elk huis heeft een poort met een bewerkte bovenkant. Als je een belangrijke monnik in je familie had mocht je je poort nog rijker versieren. Omdat de oude huizen geen ramen hadden, was iedereen bezig een nieuw huis te bouwen. De straten waren al wel af, alleen waren ze de putdeksels vergeten aan te brengen. Langs de kant van de weg zaten enorme gaten.
Ons laatste excursiepunt was een eeuwenoud Bonklooster, waar het onkruid tussen de paden groeiden. De gouden daken van de gebouwen staken dramatisch mooi af tegen de omringende groene bergen. Het was er doodstil en het uitzicht fantastisch. Helaas konden we geen van de tempels in.
Wel hadden ze een echt Chinees toilet, een gat in de vloer, geen deur, gezellig samen je behoefte doen.
Eenmaal terug in Xiahe kwamen in een verkeersopstopping terecht. Alle monniken zwierven uit, de stoepen zagen helemaal roodpaars. Ze zochten de beste restaurants op. Ook waar wij hotpot aten zaten enkele monniken te smullen, net als wij.