Beklimming van een vulkaan

Wie denkt dat we vandaag met stijgijzers en touwen omhoog zijn geklommen, komt bedrogen uit. Daar wagen we ons niet meer aan (toen we jonger waren trouwens ook niet!) De vulkaan in kwestie, Mount Eden, is met 196 m de hoogste van de stad. In de agglomeratie liggen er wel 50! Niets klimmen en klauteren, er gaat gewoon een asfaltweg naar toe.
Lopend vanuit onze B&B, waar we zondag brak gearriveerd zijn, na een onrustige nachtvlucht vanuit Singapore, moest het een makkie zijn, zo dichtbij leek het. Maar schijn bedriegt, na vier keer vragen vonden we eindelijk hijgend en wel de weg naar de top. Eigenlijk kun je niet spreken van een top, het hoogste punt ligt op de rand van een 50 m diepe met gras begroeide krater. Het uitzicht over de zeer uitgestrekte stad vergoedde elke vergoten zweetdruppel. Heel Auckland lag aan onze voeten, inclusief de Stille Oceaan aan de ene kant en de Tasmanzee aan de andere. En het bespaarde mij, Tom heeft hoogtevrees, een kostbaar entree tot de skytower.
Eenmaal beneden was er in geen velden of wegen een bushalte te zien, de skytower lonkte op korte afstand. Dus toch maar de benenwagen genomen. De wandeling voerde langs saaie bedrijventerreinen, lawaaiige bouwputten, groene sportvelden en drukke straten. Na een uur stonden we in de belangrijkste, niet autovrije! winkelstraat, Queenstreet, een mengeling van net niet chique winkels en aftandse restaurantjes. Even daarvoor waren we in een parkachtige gebied de zesbaans autoweg overgestoken, die de stad doormidden snijdt.
Queenstreet loopt langzaam af naar de haven. Bij het monumentale havengebouw, dat wegvalt tegen de glaspaleizen, kochten we kaartjes voor een haventour. Die startte pas twee uur later, zo we hadden alle tijd om ons te goed te doen aan Nieuw-Zeelandse specialiteiten. Met uitzicht op een jachthaven met zeilboten die meededen aan de Americacup, lieten we ons de niet goedkope fish and chips en risotto goed smaken.
Zo vanaf het water lijkt het centrum van Auckland heel wat hoogbouw te hebben, in werkelijkheid is het aantal flats, wolkenkrabbers wil ik het niet noemen, nog net niet op de vingers van een hand te tellen.
In tegenstelling tot de Spidotour in Rotterdam, waarvan de havenactiviteiten de hoofdmoot vormen, was daarvan op deze tour weinig zichtbaar. We voeren juist langs de bebouwde kust, wel een verrekijker meenemen, want de boot bleef er zover van af, dat inkijk niet mogelijk was. Aantrekkelijker vond ik de vulkanische eilanden, zoals Rangitoto Island, waarbij de natuur de baas is. - Kom daar in Nederland maar eens om, zo dicht bij de stad en dan onbewoond - En de blauw groene zee, wat anders dan de altijd grijze Noordzee. Hoogtepunt voor mij was Harbourbridge, het landmark van Auckland, een ijzeren gevaarte, dat de noord- met de zuidkant verbindt. Van onder de brug heb je een schitterend uitzicht op de stad. De bungyjumper stond al klaar.
De bus, nu wel, ik had onthouden waar die stopte en welke lijn het was bracht ons terug naar de B&B. Morgen krijgen we de auto, Tom was de bochten al aan het oefenen, rechts groot, links klein.