Goudgele stranden in de kou

Het had vannacht gevroren. In onze kamer was het berekoud. Er is namelijk geen verwarming. Gelukkig vond ik een warme deken en die heb ik meteen ingepikt, zodat ik het vannacht warm sliep.
We zitten in een soort hostel, het ontbijt is een sober lopend buffet, met brood in plastic zakken en yoghurt in een pak. Je moet ook zelf je, wel kakelverse, eitje koken of bakken, koffie zetten en je bord afwassen. Maar dan heb je ook wat binnen. De kamer is even sober en ontbeert bedlampjes.
Het was weer tijd voor een boottochtje. Nu langs de boorden van het Abel Tasman National Parc met zijn goudgele stranden.
We zochten ons een plekje op het dek. Dik ingepakt met hemd, blouse, trui, fleecevest en jas en de capuchon op was het net uit te houden. Gelukkig was het wel zonnig, want de vorige keer regende het zo hard dat ik alleen maar druppels heb gezien, laat staan een goudgeel strand.
Nu schitterden ze me tegemoet, omgeven door de blauwe zee, grijze rotsen, eilandjes en geschoren heuvels variërend in kleur van licht tot donkergroen. Op het water spelevaarden de gekleurde kano’s, op de stranden sjokten de wandelaars. Ik heb geen strand gezien of er zat, lag, liep wel iemand op. Het was gewoon druk in het park.
Onze boot werd steeds leger. Bij elke stop, waarbij de boot tot bijna op het strand voer en een loopplank als een soort grijparm werd uitgevouwen, verdwenen er mensen met grote rugzakken van boord. Klaar voor een lange of korte wandeling over de Abel Tasman Track.
Wij bleven achter in de kou? Waarom? Tom is niet zo’n wandelaar en ik had daar twee jaar geleden al gelopen. Het park van de boot bekijken had ook zijn charmes, helemaal toen er een klein zeehondje in beeld verscheen.
Weer op de thuisbasis aangekomen, waar vanwege de vloed nog bijna natte voeten kregen, namen we verkleumd plaats in de heerlijk warme auto( die had in de zon gestaan) en reden we via het begin van de track naar Nelson, steeds achternagezeten door een fikse bui.
Maar in Nelson scheen de zon. Het is een aardige plaats, iets gezelliger dan andere Nieuw-Zeelandse steden, maar mist toch de charme van een echt oud stadscentrum met bijvoorbeeld een kasteel of burcht. Al stond de kerk wel op een heuvel ( met een glas in loodraam van St. Jacobus of Saint James, zoals ze hem hier noemen)
We besloten de dag met een etentje bij de Thai, ja Caroline die van twee jaar geleden.