Deinen op de oceaan

Zouden we walvissen zien? Daar draaide het om vandaag. Het weer werkte in ieder geval mee. Licht bewolkt met een zacht briesje. Van dat laatste merkte je op de oceaan weinig. De catamaran ging van links naar rechts en lag nergens echt stil. Als hij flink vaart maakte, moesten we zelfs binnen zitten. We mochten pas op het dek toen het schip al een heel eind buitengaats was. En dan nog moest je je flink vasthouden wilde je niet de Stille Oceaan in schuiven.
Met een onderwatermicrofoon beluisterde de bemanning de geluiden van de walvissen om ze te lokaliseren. Er bleek er één in de baai te zwemmen en die hebben we van alle kanten bekeken. ( ze kunnen het zich ook niet veroorloven er geen te spotten, want dan beloven ze 80% van de excursiesom terug te betalen)
Als de walvis niet zo nu en dan een klein fonteintje blies, zou je denken dat er een grote boomstam lag. Spectaculair werd het pas toen de walvis weer onder water verdween, een slag met zijn machtige staart op het water als een soort groet en weg was hij.
De boot voer naar een andere plek, dichter onder de kust, waar we het schattigste dolfijntje spotten dat ik ooit gezien heb, een Hector dolfijn. Een klein diepbruin beestje dat een beetje door de zee rolde met een vin naar boven. Ook elders stak er een vin van dit bijzondere zeezoogdier naar boven.
Soms zweefde er een reuze albatros boven onze hoofden, vogels die meer zweven dan vliegen, en bij een eenzame rots broedden duizenden vogels, gadegeslagen door luierende zeehonden.
De tocht over de oceaan was echt te moeite waard, al viel de hoeveelheid wilde dieren wat tegen.
Weer aan land was ik nog lang een beetje misselijk van het schommelen ( of je op een familieschommel zit) van het schip.
Omdat het nog vroeg in de middag was, konden we nog naar de zeehonden. Eerst sjokten we naar boven naar een uitzichtpunt op een kaap, waar je mooi over de kalksteen platen kon uitkijken. Een Nederlandse Kiwi vertelde dat dit stuk land na de aardbeving van twee jaar geleden minimaal twee meter omhoog is gekomen. Vroeger overstroomden de platen bij vloed, nu kon je er zonder gevaar over lopen.
Van bovenaf gezien bleken er tientallen zeehonden te liggen. Wat zijn ze naar onze maatstaven grappig als ze elkaar al huppelend achterna zitten, en elegant als ze door het water schieten. Maar meestal liggen ze te luieren in de zon.
Eenmaal weer beneden sprongen we van grijze rots naar grijze rots en over kreekjes om bij de zee en de zeehonden te komen. Ik zag er een die de mensen in de gaten houdend, lekker op een warme rots lag, terwijl om hem heen het water opspatte.
Kaikoura ligt mooi, maar is verder niet veel soeps. Het dorp bestaat uit een straat met hooguit tien winkels, vele hotels en motels en een enkel restaurant, waaronder de Groper Garage. Een georganiseerde chaos, waar je aan de bar moet bestellen en afrekenen en maar mag hopen dat je je eten krijgt. Maar het is een geweldige tent, waar het bier met kannen tegelijk aan de wegwerkers wordt verkocht.!!