Met een Maori door het regenwoud

Er stond een wandeling met een Maori door het regenwoud op het programma. We bleken de enige belangstellenden te zijn. Daar ga je dan met een vreemde man een uitgestrekt, onbekend bos in. Onze gids begon al meteen in de auto, we waren Rotarua, nog niet uit, zijn pessimistische wereldbeeld te vertellen. De aardbeving bij Kaikoura was de voorbode van het vierde koninkrijk, waarbij natuurrampen het grootste gedeelte van de wereld wegvagen, de polen omwisselen en het Noordereiland in vier eilanden uiteen valt. En dat alles gebeurt binnen nu en een paar maanden. Welkom in de wereld van deze Maori.
Ondanks dit doemdenken was het een aardige en kundige gids. Hij vertelde veel over het leven van de Maori's en de verschillende stammen en liet ons in Whirinaki regenwoud planten en bomen zien die we zelf niet opgemerkt zouden hebben; we zouden al helemaal geen weet hebben van hun geneeskrachtige werking.
Hij wees ons op reusachtige eeuwenoude bomen, die allemaal een andere gebruikswaarde hadden voor de Maori. Van de ene boom werden kano's gemaakt, de andere was meer geschikt voor wapens, en weer een ander voor het afdichten van huizen. Deze bomen stonden in een dicht woud van varens. Sommige meer dan manshoog. En alles was vergeven van het jonge groen, onze gids maakte video's van het bos en plukte de jonge scheuten van een varen om mee te koken.
Sommige bomen waren aangetast door parasieten en voor een deel hol, andere werden langzamerhand gedood door de possums, een uitheems dier dat wordt gevangen omdat het de inheemse diersoorten bedreigt.
Voordat we het bos ingingen vroeg hij het bos ons welkom te heten, in een korte ceremonie. Dat was indrukwekkend.
Hij leidde ons ook naar een punt boven een canyon met woest stromend water en twee watervallen. Bij de laatste maakte hij een indrukwekkende lunch met heel veel verschillend beleg en sausjes. Daar vertelde hij ook dat hij in zijn jonge jaren in Nederland antropologie studenten had verteld over de gebruiken van de Maori's.
Op de heen- en de terugweg genoten we van het uitzicht op kleine lichtgroene heuvels en bloeiende bremstruiken, niet inheems in Nieuw-Zeeland. Ook zong hij nog enkele Maoriliederen voor ons. Het afscheid was op z'n Maori's, neuzen tegen elkaar en elkaar diep in de ogen kijken.