Bulderende zee

Het westen van het Zuidereiland staat bekend om de vele regen. Daar hebben we vannacht enkele druppels van meegekregen. Het kletterde op het dak van ons aardige huisje, waardoor we wakker werden. Het ontbijt viel wat tegen, weer geen ei en wel muffins, maar die lust ik niet.
Welgemoed gingen we in de regen verder. Volgens de boekjes konden we een dramatisch landschap tegemoet zien. In het begin reden we door een dichtbegroeid berglandschap, waarin palmen en varens domineerden. Of de jonge of de afstervende bladeren van de varens hebben een rode gloed. Dit brengt kleur in het overige groen/bruine landschap.
Op een gegeven moment werd het echt bijzonder. De bergen reikten aan de zee en de weg was tussen de rand van de bergen en de zee gepropt. De kust is grillig, met dan weer vlakke stukken met zwart zand en dan weer rotspartijen zowel op het land als in zee. Vanuit de weg heb je steeds weer een ander gezicht. We reden bijna alleen, waar dan al die mensen bij een bezienswaardigheid vandaan komen is me dan ook altijd een raadsel. Bij de Pancakes Rocks stonden beide parkeerplaatsen vol. Nu is dat ook wel erg bijzonder. Rotsen als platte pannenkoeken op elkaar gestapeld, maar dat is niet alles. De zee baant zich met bulderend lawaai een weg door enkele gaten in de rotsen. Het water spat hoog op, terwijl het schuim blijft liggen, weggespoeld door weer een gigantische golf. Het gaat met zoveel geraas dat uit een gat zo nu en dan waterdamp komt. Een machtige belevenis. Jammer dat jullie het geluid niet kunnen horen, of er ontelbare paarden komen aanstormen. Net voor de Pancakes Rocks leidde een ander pad naar zee. Hierbij kon je goed de overgang zien van regenwoud met veel verschillende bomen, naar meer woestijnklimaat met een soort agaves(flaxen) en de begroeiing vlak bij zee. Ook daar weer dat donderende geraas en zeevogels die onverstoorbaar zaten te broeden.
De rest van de middag bezochten we een soort ghost town, waarbij we wat leerden over het hakken en vervoeren van bomen en de verwerking van het hout aan het eind van de 19e eeuw. En over het winnen van goud. Als er een gerucht ging dat er ergens goud was gevonden, werd er binnen de kortste keren een heel dorp uit de grond gestampt. Er kwamen zelfs Chinezen op af, die er een eigen dorp op na hielden. Behalve een kort ritje met de stoomtram en goud zeven was er weinig te beleven. We waren ongeveer de enige gasten.
Ons overnachtingsdorp Hokitika kende een plaatselijke feestdag, zodat een eventueel sieraad van jade, waar de stad om bekend is, met door de neus wordt geboord. Alles was dicht, alleen de bioscoop was open en laat daar nu net Fantastic Beasts and where to find them draaien, die Caroline graag wilde zien. Zo hebben we onze dag goed besloten.