In de Catlins

Vanmorgen, zondag, sjokte ik van onze slaapkamer naar de eetzaal. Wat is zo'n gang lang als je niet zo goed kunt lopen. De gastheer en -vrouw hadden een heerlijk ontbijt klaargezet met een verse fruitsalade, muesli, warme broodjes en gepocheerde eieren. We hebben genoegelijk Engels gepraat met de Duitse gasten. Bij het afscheid drukte de gastvrouw met nog een briefje in de hand met het adres van het dichtstbijzijnde ziekenhuis, 88 km verderop voor je weet maar nooit.
We reden weer een zogenoemde scenic route, waar begraste heuvels, bossen, uitzichten, koeien en schapen om voorrang vochten. Opeens was daar de zee, het blauwe water en goudgele zand contrasteerden mooi met de groene heuvels rondom en de zwarte koeien op de landtong.
Via een onverharde slechte weg, langs de rand van de zee en langzaam klimmend, kwamen we aan bij Nugget punt, waar ik me beperkte tot het uitzichtpunt 300 meter verderop, waar ik nog 3 zeeberen ontwaarde. Ik ging echt voetje voor voetje naar boven. Caroline had 900 m verderop zicht op zeeolifanten, zeeberen en zeeleeuwen en kwam met mooie foto's terug.
Het aangewezen ziekenhuis hield het midden tussen een huisartsenpost, een polikliniek en een bejaardenhuis. De zuster was lunchen. We konden een uur wachten of in Dunedin naar het ziekenhuis gaan. Wij deden het laatste. Dunedin wad druk, het ziekenhuis vrij snel gevonden, nu nog een parkeerplaats. Toen we die eenmaal hadden bleken we bij ziekenhuis toch verkeerd, we moesten bij het volgende blok bij het Dunedin Doctors and Accident Centre zijn. Een hele tocht als je niet goed kunt lopen. Nadat ik allerlei formulieren had ingevuld en betaald, waren we snel aan de beurt. Er werd voor de zekerheid een foto genomen. Ik werd daarna meteen in een rolstoel gezet, ja, bij mijn werk zullen ze zeggen, daar heb je d'r weer, enkel gebroken. Na een paar flinke vloeken berusting en heb ik de chaos daar goed bekeken. We werden geholpen door een aardige zuster, die met name alle mogelijkheden en onmogelijkheden voor de terugvlucht besprak en ondertussen vakkundig gips aanlegde. Ik mag zes weken niet lopen!!, alleen met krukken. Voordat jullie nu allemaal o en a roepen, we hebben tot nu toe een heerlijke vakantie gehad, en Bart ik neem alle thee met liefde aan.
Na minimaal drie uur in bij de eerste hulp te hebben doorgebracht reden we verder naar ons onderkomen, een hok zonder internet. En hoe kom ik nu het trapje op en morgen weer af? Ik kan jullie zeggen het is gelukt. Daar heb ik de alarmcentrale en de reisagent gebeld. Morgen horen we meer.