Op bezoek bij een Nomadenfamilie

Met twee auto's vertrokken we rond negen uur uit Xiahe. Na Nog even een blik op het klooster en de armoedige Tibetaanse wijk bevonden we ons al gauw op de graslanden. Groene bergen met kleine struikjes en gras kleurden het landschap. Saai allerminst, dan weer waren de bergen heel dicht bij, dan weer had je wijdse vergezichten, dan zag je een snelstromende. Verspreid over het land stonden witte zomertenten van de nomaden, die hoog in de bergen hun jaks, koeien en schapen weidden. Opvallend detail bij de tenten stonden draagbare zonnecollectoren. Soms kwamen we een kudde jaks tegen op de weg, soms herders met schapen en een hond. En bijzonder een groep gieren. Enige dissonant in het landschap waren de alomtegenwoordige elektriciteitskabels en de masten voor mobiele telefonie.
Hoogtepunt van de tocht was het bezoek aan een nomadenfamilie in een tent. De wintertent van jakwol had in het midden een haard, annex fornuis met open vuur. Achterin de tent stonden kisten met bezittingen. De twee zusters in traditionele kleding maar wel met een mobiel,
(de mannen hoedden elders het vee) en twee kinderen, ontvingen ons hartelijk met melkthee en tsampa. De tsampa is prima, de melkthee met jakmelk wat minder. Buiten de tent zonnecollectoren, een watertank, kleine jaks en wel zeven honden. Het jongste kind zat vast in een tuigje vanwege de weg. De familie woonde ruim anderhalve maand in de tent en vertrok dan weer naar een huis, maar vanwege het buiten zijn prefereerde zij de tent. Ondanks dat ze een groot aantal jaks hadden en veel schapen waren ze arm en hadden ze een hard leven.
Langmusi is een alleraardigst, maar zeer toeristisch stadje. Waren in Xiahe de winkels gericht op het klooster, hier overheersen de souvenirs. Het stadje heeft twee kloosters. Het ene klooster is arm en verwaarloosd. De nieuwe hoofdlama aangewezen door de regering heeft het klooster nieuw leven in geblazen. Er zijn nu ruim 80 monniken en dertig jonge monniken. Maar de paden zijn modderig, en er groeit overal gras. De ligging is echter fantastisch, tegen de bergen aan en grenzend aan een canyon met een grasveld waarop de jonge monniken een soort gymles hadden. Dit klooster had een hele goede filosofieschool. Om echter op een nog betere school te komen moeten de studenten een zwaar mondeling examen afleggen.
Na het bezoek aan dit klooster gingen we per auto naar de luchtbegraafplaats. De tocht voerde over een zeer slecht pad met diepe kuilen, dat behoorlijk omhoog ging. De chauffeur had alle moeite de auto op het rechte pad te houden. De luchtbegraafplaats is fascinerend en luguber tegelijk. Ik zag een gebit, en een stuk ribben, Margot kwam een voet tegen. Tibetanen hakken daar de overledene in stukken. De roofvogels eten de resten op. Hoe minder de vogels overlaten hoe beter de overledene het in een volgend leven krijgt.
Het klooster onder de luchtbegraafplaats was duidelijk rijker dan het eerste klooster. Er werd druk gebouwd, we zagen moderne dorms voor de monniken en een mooi beeld van de stichter van de Gelupaorde, Tsongkapa.
Morgen moeten we helaas afscheid nemen van onze voortreffelijke gids Lily, die veel wist te vertellen over het Boeddhisme en de gebruiken in de kloosters, maar ons ook meetroonde naar restaurants, die we anders niet gevonden hadden.