De hele dag in de bus

Vroeg op vandaag. Om half zeven vertrok de bus naar Chengdu. Omdat het busstation best nog een eind lopen was, hadden we een taxi besteld.
De deur van het hotel zat potdicht toen we er uitwilden en we kregen hem met geen mogelijkheid open. Gelukkig vond Margot uiteindelijk onder aan de deur de oplossing. Gewoon het palletje omhoog halen!
De taxi was keurig op tijd en bracht ons met gezwinde spoed naar het busstation, waar onze bagage natuurlijk weer door de scan moest. De meeste passagiers stapten bij het busstation in, in de buitenwijken van Songpan bleken ook nog reizigers te staan. Met een volle bus vertrokken we richting Chengdu. Door de aardbeving van begin augustus kon de bus niet zijn gewone route rijden. Dat had voordelen en nadelen.
Grootste voordeel was dat we een prachtige route reden. Na het nationaal park van gisteren daalde de weg een smalle onbewoonde kloof in met een heel slecht wegdek. De smalle weg deelden we met enorme vrachtauto's, jaks, brommers en driewielerkarretjes. En eigenlijk reden we tot een kilometer of 150 voor Chengdu door een dan weer brede dan weer smalle kloof. Hier en daar zorgde een dam voor een rustig meer, maar merendeels karden we langs een woest stromende rivier. De omringende bergen rezen majestueus op. De Alpen zijn bij dit berggeweld een armzalig ketentje.
De dorpjes die we tegenkwamen waren armoedig, al werd er minstens twee of meer huizen gebouwd. Bijna overal hingen voor de huizen maïskolven te drogen en lagen de maïskorrels uitgespreid over de grond. Bij sommige woningen lagen ook pepers en/ of walnoten. Toen we bij een grotere weg kwamen lag de mais op de vluchtstrook. Vaak waren de vrouwen de korrels met een grove hark aan het keren of de korrels van de kolven aan het raspen.
Nadeel van de gewijzigde route was dat het veel langer duurde. In plaats van zeven uur, negenenhalf uur. De chauffeur reed echt op z'n Chinees, veel inhalen, het kleinste gaatje zoeken en toeteren. De reis werd nog eens vertraagd door een kolonne van schoolkinderen in soldatenpakken die over een brug liepen. Daarna werd het helemaal racen. Al was er wel tijd voor twee plaspauzes, waarvan een eindelijk bij een groepstoilet, drie wc's op een rij zonder deur en gewoon een goot in de grond, en een korte lunch.
In hete Chengdu aangekomen was er in geen velden of wegen een chauffeur te bekennen. Voordat de dame die we moesten bellen wist hoe het zat waren we minimaal 5 minuten verder. Na ongeveer 20 minuten verscheen er een chauffeur met Margot haar naam in zijn telefoon. Hij zette ons op een druk kruispunt af en vertelde iets vaags over het hotel. We liepen maar met onze rugzak te sjouwen op zoek naar het hotel, tot we de Nederlanders ontwaarden die we eerder waren tegengekomen. Die zijn we gevolgd en het was waar ik dacht dat het was, omdat ik10 jaar geleden daar in de Starbucks heb gezeten.
We hebben deze dag besloten met een heerlijke Tibetaanse maaltijd. Morgen naar de Panda's!!