Van de rijstvelden naar een wereldstad

Een echte reisdag vandaag. Om zes uur stonden we naast ons bed. Om half zeven ontbijt en voor zevenen namen we van ons hotel in Ping'An de trap naar de parkeerplaats beneden. De draagsters brachten onze rugzakken. Rustig de ongelijke trappen aflopend konden we nog een keer genieten van het prachtige uitzicht.
De chauffeur bracht ons naar het treinstation in Guilin. Het was de rustigste chauffeur die we in China hebben gehad. Kalm door de vele bochten en niet onbesuisd inhalen. Midden in Guilin gebaarde hij ons uit te stappen. Hij kon met z'n busje niet dichter bij het station komen. Wij lopen met onze rugzakken!!!
In het station gaat het overal hetzelfde, kaartje en paspoort laten zien, je bagage door de scanner en jezelf wordt nog extra gescand door een piepding.
Alhoewel de omgeving van Guilin erg toeristisch is, ontbeerde het station Engelse teksten. Gelukkig zijn de cijfers wel gelijk aan die van ons. Na eerst in een verkeerde wachtkamer te hebben gezeten, vonden we al snel de juiste. Ook hebben we proviand ingeslagen voor de treinreis van meer dan 9 uur. Toen begon het wachten. Dat werd op een hilarische manier ontbroken door een gids, die pakweg twintig Chinezen begeleidde. Zij zetten allemaal hun bagage in een rij voor het toegangshek, zodat ze er verzekerd van waren dat ze er als eerste door konden. Niet iedereen kon dat waarderen,
Op een gegeven moment verschijnen er beambten bij het toegangshek en dan gaat iedereen in de rij staan. Exact een kwartier voor de trein vertrekt kan je erdoor. Niet vergeten je kaartje in de automaat te stoppen. Op het perron gaat iedereen bij zijn wagonnummer staan zodat het instappen snel verloopt.
De trein voerde ons door het landelijk China met rijstvelden, theeplantages, kassen en andere akker- en tuinbouw. Regelmatig werd er gestopt, soms bij een 'kleine' stad, soms kwamen de spookflats je al in grote getale tegemoet.
De trein wordt prima schoongehouden. Elk moment komt er een dame met stoffer en blik langs, een mop en iemand die het afval ophaalt en je meteen een nieuw zakje geeft.
De laatste paar uur reden we in het donker en dan valt het op hoe schaars de verlichting is, ook in de grote steden.
Op onze eindbestemming aangekomen konden we onze driver eerst niet vinden, maar gelukkig zag ik iemand rondkijken en ontwaarde ik mijn naam tussen de Chinese tekens.
Na een rit van ongeveer een half uur reden we over de Bund, de boulevard van Shanghai met talloze verlichte monumentale gebouwen. Ook ons hotel is monumentaal. We slapen in een gigantische kamer met een parketvloer en lambrisering. Alleen we hebben geen uitzicht!!!