Aan het einde van de wereld

Twee dingen vochten vanmorgen vroeg om voorrang. We kregen de kluis niet meer open en de dame die de auto aflverderde was veel te vroeg. De kluis was het belangrijkste, want daarin zaten onze rijbewijzen en paspoorten. En zonder die konden we geen autohuren. Gelukkig had de bazin van de losgeld een sleutel.
Voordat alle formaliteiten voor de autohuur waren afgehandeld knorden waren we minimaal een uur verder (onze magen knorden) maar we zijn nu wel de trotse bezitters van een grijze Hyunda Tuscon met enkele krasjes.
Natuurlijk moesten we hem na het ontbijt meteen uitproberen, Kaap de Goede Hoop was het doel. Het viel nog niet mee, een onbekende auto, in een onbekende stad, staand op een helling, en dan ook nog links rijden. We hebben wat afgelachen, helemaal omdat we steeds de ruitenwissers aandeden in plaats van de richtingaanwijzer. Na een paar kilometer ging het al beter en tuften we vrolijk door het Zuid-Afrikaanse land.
Het was in een woord een prachtige tocht. Eenmaal op het Kaapse schiereiland vochten de azuurblauwe zee met de witte golven,de schaarse groene beplanting, de bloemen en de kale bergen met elkaar wat het mooiste was. Voor mij won de zee. Na een relaxte koffie aan de haven van Simon’s Town zagen we de eerste dieren bij Bouldrrs Beach: een groot aantal Afrikaanse pinguïns die zich staande hielden in de stormachtige wind, gadegeslagen door ontelbare toeristen.
De weg werd steeds mooier, ookal omdat we de bebouwing achter ons lieten. We klommen langzaam langs de zee omhoog, tot we op een gegeven moment aan beide zijden water zagen.
Nadat we het toegangshek van het nationaal park waren gepasseerd werd het landschap dramatisch mooi: zee, plukken witte bloemen, die er in de verte uitzagen als schapen, gele vetplanten en groene struikjes. Opeens doemde er een struisvogel op ( op de terugweg een met kleintjes) Het is een puur onaangetast landschap, al eeuwen geteisterd door een stevige wind.
Bij Cape Point aangekomen was het vechten om een parkeerplaats. Wij hadden geluk, vlak bij het pad naar boven vonden we een plekje. Langzaam klommen we naar de monumentale vuurtoren, de wind gierde om onze oren, de zee bulderde ver beneden, We hadden in dit barre klimaat het einde van de wereld bereikt. Daarna is er alleen Antarctica.
Bij de parkeerplaats ontwaarden we de eerste apen, later zagen we nog een hele troep, die de weg als hun eigendom beschouwden. De terugweg had nog een aangename verrassing in petto, een toetje dat er prachtig uitzag. We vonden een weg naar Kaap de Goede Hoop. Deze rotsige Kaap verheft zich hoog boven de zee, het witte strand ligt bezaaid met stenen, in het water drijven duizenden vogels, op de rotsen luieren de robben en de witte golven spatten hoog op terwijl het schuim verwaaid. Draai je je om dan zie je schaars begroeide bergen met een kleine kudde reeantope, die het landschap vervolmaken. De stormachtige wind, die je bijna omverblies, maakte het helemaal af. Zo hoort het einde van de wereld er uit te zien. Zo ontoegankelijk en onherbergzaam. De mens hoort hier eigenlijk niet.
De weg terug naar Kaapstad bleef boeiend, waarbij ik The Chapman Peak Drive niet mag vergeten. Een weg hoog boven de zee, uitgehouwen uit de rotsen dicht begroeid zijn met paarse bloemen. Geen weg voor mensen net hoogtevrees, maar wel prachtig met diepe kloven en rode (pancakes) rotsen.
Om zeven uur parkeerden we de auto bij onze lodge, een welbestede dag was ten einde.