Was de ruit nu wel of niet kapot

Er zit een sterretje in onze voorruit. Dat vertrouwden we niet. Wat als de ruit in Namibië zou barsten? Dus wij naar het autoverhuurbedrijf. Natuurlijk genoten we eerst van een uitgebreid ontbijt op een terras met uitzicht op een schitterende tuin.
Na het zoveelste ei, laadden we alles in de auto en aan de hand van maps and me ( bedankt Caroline en Margot) waren we zo bij het autoverhuurbedrijf. Het sterretje bleek serieus en verschillende opties kwamen voorbij: in Kaapstad een nieuwe auto ophalen (er was alleen een kleiner, lager model beschikbaar) een nieuwe voorruit, of het sterretje laten maken. Uiteindelijk bleek het laatste het meest reeel.
Wij reden achter de man van de autoverhuur aan naar een soort Carglass. De expert daar deelde ons doodleuk mee, dat het sterretje al gemaakt was. Er was geen gevaar. Opgelucht reden we weg.
Dit akkefietje kostte ons wel de sightseeing door Stellenbosch. Gelukkig hadden we er gisteravond gegeten in een monumentaal pand, zodat we enigszins de schoonheid van deze op een na oudste stad van Zuid/Afrika konden aanschouwen. Het wemelt er van de witte huizen met klokgevels, verranda’s, en andere Hollands achtige tierelantijnen. Voeg daarbij de door eiken omzoomde straten en je hebt een beetje een beeld van deze plaats.
Paarl dan maar bezoeken. Dat was een beetje een tegenvaller. Ook daar staan fraaie witte panden van eeuwen oud met gevels zoals in Amsterdam, maar de straat waaraan ze staan is breed en druk en ongezellig. Dat hadden we gauw gezien.
Paarl uitkomen was nog niet zo gemakkelijk, nergens stonden bordjes Wellington, de stad waar we naar toe moesten. Na veel draaien en keren en de richting rijdend waar de meeste auto’s naar toe gingen, zaten we eindelijk op de goede weg. De wijn maakte geleidelijk plaats voor onmetelijke graanvelden, die de hele omgeving geel kleurden. Stel je voor hectares geel graan, bruine stukken land waar het graan al is geoogst, op gezette tijden kleine bosjes en zwarte rots in kleine kloofjes. Op de achtergrond de grijze bergen en boven ons een strak blauwe lucht en dat vele tientallen kilometers lang. Door dit oneindige landschap loopt dan een kaarsrechte weg. Soms zie je een boerderij. Dat is een wereld op zich met een huis, huisjes, schuren etc omgeven door bomen. Soms zagen we een kleine township, onder meer bij Gouda.
Omdat we toch nog graag wat huizen in Hollandse stijl wilden zien, reden we naar Tulbach. En dat stelde ons niet teleur. Een smalle weg met aan een kant spierwitte monumentale panden met klokgevels, veranda’s, en vormen als Hollandse schuren. Van de schitterende aangelegde tuinen spatten de kleuren af paarse bougainville, witte en roze rozen, bloeiende perzikbomen en nog veel meer planten waar ik de naam niet van weet. Het was een aangename plaats, waar we gegeten hebben in een snuisterijen winkel die ook restaurant was.
Het laatste stuk voerde door het eerder beschreven graanlandschap, waarin een zeldzame combine de enige afwisseling vormde.
De rit eindigde in een hotel in de bergen met een koud zwembad en een schitterend uitzicht.