Regen in de woestijn

Het was de eerste november een enerverende dag. Het begon rustig, ontbijten, geld halen en broodjes kopen. Daarna gingen we welgemoed op weg naar de Fish River lodge, ongeveer 500 kilometer verderop.
In Zuid-Afrika snelden we over een lange rechte weg door een wat saai bruin gekleurd landschap. Soms afgewisseld door wat kale bergen. We schoten goed op en na ruim een uur kwam de grens in zicht. Zuid-Afrika uit was geen probleem, alleen moesten we nog even een extra stempel van de politie halen. Dat had niemand ons gezegd.
Namibië in bracht ook geen problemen met zich mee, immigratieformulier invullen, auto inklaren, wegenbelasting betalen en klaar. Een kleine misser was dat we het laatste stopbord niet zagen. We reden braaf achteruit, kregen een reprimande en mochten toch door.
De kaarsrechte weg voerde door een desolaat zanderig landschap, grijs zand met enkele struikjes voerde de boventoon. Later kwam er wat meer begroeiing en ontwaarden we rode, roze en gele bergen in de verte. We reden meer dan 100 kilometer door dit harde, voor bewoning ongeschikte gebied. Toch zagen we zo nu en dan een huisje.
Bij het eerste plaatsje moest een benzinepomp zijn. Die was er ook, alleen de unleaded pomp werkte niet. De eerste unleaded pomp bleek 50 km de verkeerde kant op. Maar zonder benzine komen te staan leek ons nog erger, dus wij de Kalahariwoestijn in. Het hierboven beschreven landschap zette zich voort.
Na getankt te hebben reden we de 50 km weer terug om op onze route te geraken. De eerste grindweg diende zich aan. Op zich prima te berijden, alleen er kwam een lang mul stuk in voor waar ze met de weg bezig waren. We reden ons vast. Gelukkig waren de wegwerkers zo aardig om ons te helpen. Maar zij kregen de auto ook niet los. Dat lukt een tourguide die er net aankwam gelukkig wel. We konden verder. Algauw vielen de eerste regendruppels ( het had twee jaar niet geregend) en we moesten nog een eind!
De grindweg liep uit op een asfaltweg, waar we even vaart konden maken. Maar na een half uur wachtte de volgende grindweg. We moesten nog 100 km. Het eerste stuk ging prima. We konden gemakkelijk 80 km rijden. Allengs werd het slechter en doemden de eerste grote plassen op. Daar konden we nog doorheen of ze ontwijken, tot er een soort rivier op onze weg kwam waarvan we de diepte en de lengte niet konden pijlen. Bereik met de telefoon was er niet, we waren de hele weg geen auto tegengekomen en het werd steeds later! Terug dan maar naar een dichtbij gelegen boerderij. Omdat het bleef gieten was de plas die we eerder hadden genomen veel groter geworden. We zaten gevangen tussen twee plassen en zagen ons al overnachten in de auto. Als avondmaal sultana’s en als drank een blikje fanta en water.
Opeens doemden er lichten op. Een auto van de lodge ging onze kant op. We konden in een gewoon bed slapen met een volle maag. Rij maar achter mij aan zei de chauffeur. En dat deden we. We kwamen nog een keer vast te zitten, maar bij de andere plassen ging onze brave Hyunda er goed doorheen. Soms reden we tot onze portieren in het water.
Er kwam nog een auto aan, de baas van de lodge was naar ons op zoek ( later zeiden ze dat ze altijd veel bewondering hadden voor twee vrouwen die de lodge met een auto weten te bereiken). Nu reed er een fourwheeldrive voor ons en een achter ons.
De hoofdweg met grind was verder prima te berijden, de ellende begon pas goed op de privé weg naar de lodge. Er stroomde een heuse rivier over de weg. Uiteindelijk besloten we de auto achter te laten en met een van hun fourwheeldrives verder naar de lodge te gaan. We waren net op tijd voor het avondeten.
Ons huisje staat op de rand van de canyon, en heeft een schitterend uitzicht. Een klein minpuntje, de loeiende wind’s nachts!