Rode duinen en hitte

De wekker ging om 5 uur. Het begon net licht te worden: aankleden, ontbijt in een zakje halen en rijden. De Soususvlei stond op het programma, de befaamde rode duinen van Namibië. Bij zonsopgang blijken de kleuren het mooist.
Onze aangename lodge lag echter nog 50 km rammelen van de ingang van het park en daarna is het nog 65 km rijden over een gladde asfalt weg. Toen wij aankwamen was de zon allang op.
Dat deed echter geen afbreuk aan de schoonheid van het gebied. We reden door een vallei omgeven door 300 meter hoge duinen rood zand. De ene duin was oranje gekleurd. De ander had een meer roze tint en in de schaduw neigde de kleur naar scharlaken. En dat gedurende meer dan 50 km.
Deze bijzondere kleurenpracht werd nog versterkt door de verschillende vormen: ronde bogen, scherpe sneden, kantelen en gewone ronde toppen. Het was een lust voor het oog.
Op een gegeven moment leek het of er een hele colonne beesten op de rand van een duin liep. Bij nader inzien waren het toeristen die in een rijtje achter elkaar Duin 45 beklommen. Het leek ons heel zwaar, 170 meter klimmen in het mulle zand. Ik vind duin op bij Wassenaar al een hele onderneming.
Verder op werden we gedwongen onze auto in de volle zon te parkeren. Het laatste stuk door het mulle zand kon alleen per fourwheeldrive en ook die draaiden zich vast.
De shuttles, stevige Toyota’s, met een soort bak erop waarin 12 passagiers konden reden af en aan. Helaas was het volstrekt onduidelijk wanneer je meekon, de groepen hadden voorrang en individuele passagiers moesten maar een plekje zien te bemachtigen. Eenmaal gezeten leek het net een kermisattractie. De chauffeurs raceten door het zand, en de passagiers werden heen en weer en op en neer geslingerd. Soms hadden deze ervaren rijders ook moeite met het mulle zand. Dan ging de extra gearing aan.
Vanaf het eindpunt van de shuttle kon je kiezen: een heel hoog duin oplopen of naar Deathvlei of iets er tussen in.
De duin oplopen was niet in frage, Deathvlei leek haalbaar. Het naar boven lopen door het mulle zand bleek de knieën van Gerri geen goed te doen. Ik ploeterde voort en werd beloond met niet alleen een afdaling, maar ook met een prachtig wandeling op een zoutvlakte met dode bomen van 900 jaar oud, omringd door de hoogte rode duinen die je je in kunt denken. Ondanks de vele bezoekers was het er doodstil.
De terugtocht was minder aangenaam. Het werd steeds warmer en de parkeerplaats van de shuttlebus leek steeds verder weg. Mijn hoofd was even rood als het zand, toen ik eindelijk neerzeeg in de schaduw van een grote boom, waar iedereen stond, lurkend aan het laatste restje water.
Het duurde in mijn beleving wel een uur voor we weer in onze kermisattractie konden plaatsnemen.
Na deze belevenis moesten we nog 65 km terugrijden voor de koffie en thee. Daar kwam ik heel grappig de reisleidster van de Sawadee groep tegen waar wij een optie op hadden genomen.
Het drinken verfriste onze hoofden. Tijd om naar de Sesiem canyon te gaan, een onopvallend kloof in het landschap van bruingeel zandsteen. Na een blik over de rand waagden we ons toch naar beneden. Omdat er een trapje was uitgehouden in de rots klom ik zonder veel moeite de kloof in, alleen bij het laatste afstapje kreeg ik wat hulp. Weer met een hoofd als een rode duin kwam ik boven. Het was genoeg voor vandaag.
Op de terugweg naar onze lodge regende het. Aangekomen hebben we nog even verkoeling gezocht in het ‘grote’ zwembad.