Appeltaart in de woestijn

Rond acht uur zaten we al in de auto op weg naar Swakopmund. Na ongeveer 40 kilometer hotsen en botsen over de onverharde weg doemde het eerste en voor zeer lange tijd enige plaatsje op. Nu ja plaatsje; Solitaire, bestond uit een bakkerij, benzinepomp annex winkel, café en een lodge/camping. Het dorp is beroemd om zijn appeltaart, daar ooit geïntroduceerd door een Nederlander. Ze gingen echt als warme broodjes over de toonbank. In de korte tijd dat wij daar waren, werden er minstens 20 verkocht. Daar op te eten of in een bakje mee. En het moet gezegd, het was een heerlijke kruimeltaart.
Na deze stop begon het grote niets, een eindeloze vlakte, met als enige afwisseling dat nu eens een gele kleur overheerste, dan een wat meer groene en dan een grijze. De eerste honderd kilometer werd dit wijdse land aan de horizon nog omringd door bergen. En zo nu en dan stak er een springbok over, ook enkele struisvogels waagden zich door het drukke verkeer van een tegenligger in het kwartier. Midden op de vlakte zagen we in de verte een kudde van iets wat op paarden leek, bij nader inzien waren het waarschijnlijk zebra’s.
Op een gegeven moment slingerde de weg zich door een kloofachtige omgeving, van de Gaubcanyon. Zwarte rotsen vormden diepe dalen met schitterende uitzichten. Net daarvoor hadden we de Steenbokskeerkring gepasseerd, maar dat waren we ons niet van bewust, hoewel er wel eenvoud stond, straal voorbij gereden!!!
Daarna nam het vlakke land weer bezit van de wereld. Verder op was het de Kuiseb Canyon die het vlakke land doorbrak. Een aantal kilometers grijs gele bergen, waar tussen zich diepe kloven bevonden. En dat kilometers lang.
Daarna begon de grijze vlakte, de noordrand van de Namib woestijn. De grijze wasbordweg is bijna niet te onderscheiden van de grijze zanderige vlakte er om heen. Saai misschien. En toch de ruimte, de wijdheid, het ontbreken van bebouwing, van menselijke activiteit maken de rit tot een bijzondere ervaring. Helemaal omdat de ligging vlak aan zee de enkele rots die zich boven het zand waagt, leekt doen zweven. En de hobbelige weg zorgt er wel voor dat je niet in slaap valt.
Het werd pas lelijk in de buurt van Walvisbaai door het ingrijpen van de mens. Elektriciteitspalen, vieze gaten, vrachtauto’s, de kenmerken van een zich uitbreidende stad. Een verstoring van de gelige zandvlakte.
Walvisbaai is daarbij geen aantrekkelijke plats. Ongezellig, echt een havenstad. We moesten er in om onze bandenspanning weer op peil te brengen, maar vluchtten gauw weg. Richting Swakopmund vormt de dan wel asfalt weg de buffer tussen de woestijn en de zee. Dit plaatsje heeft nog veel Duitse kenmerken, maar kon ons tot nu toe niet bekoren. We hebben ook nog nog geen koffie met kuchen genomen, waar dit dorp bekend om is, misschien dat we dan van mening veranderen.