Getekend wild

Met een beetje weemoed verlieten we de Hohensteiner lodge. Het was zo mooi en rustgevend plekje. En... ook heel belangrijk goed eten.
We hadden een lange reisdag voor de boeg, minimaal 380 km en als we via Twijfelfontein wilde gaan nog 110 km verder. Op zich is 500 km niet zover, helemaal niet als je samen rijdt. Maar dan ga je uit van vier- of meerbaans wegen, met mooi glad asfalt. Die zijn er in Namibië niet. We moesten het doen met gravel, dat soms bijna zo glad was als asfalt, maar vaak ook kilometers ribbeltjes kent en dan daal je weer af naar wat een stroompje moet zijn of ga je weer een steil heuveltje op. En je moet altijd bedacht zijn op kuilen en grote stenen. Dus handen stevig aan het stuur en niet verslappen. C
De eerste 100 km was op enkele wasborden en de nodige lage plekken na redelijk goed berijdbaar. We hadden een fantastisch uitzicht op de Spitzkoppe, die straalde in de zon en later op de Brandberg. Na twee uur stonden we in Uis. En onmogelijk dorp met een paar straten, een benzinepomp, een grote winkel met ATM en postkantoor, waarvoor een rijtje inwoners stond te wachten. Er waren ook twee restaurants, waarvan er een gesloten was. Dus weinig keus voor de koffie.
Na Uis hadden we de keuze of de White Lady bezoeken, een rotstekening, bij de Brandberd, de hoogste berg van Namibië of doorrijden en een bezoek brengen aan Twijfelfontein. We kozen voor het laatste. Na onze koffie- en boodschappenstop veranderde het landschap langzamerhand. De boompjes en de gele ondergrond maakten plaats voor meer woestijnachtige bodem en bijbehorende planten. Als we weer een beetje hoger reden, hadden we een schitterend uitzicht. Het leek of je helemaal tot zee kon kijken.
Later tijdens de rit kwamen de boompjes en zelfs bomen terug, staand op rode aarde. De bomen stonden vol in blad, wat het landschap een zeer groene aanblik gaf. De regen die eindelijk na vier jaar weer eens gevallen was, was hier debet aan.
Rond Twijfelfontein komt een klein soort olifant voor, we zagen wel borden met pas op olifanten, maar helaas staken ze niet over. Het wilde beestenspul liet zich trouwens toch weinig zien: een dapper struisvogelkuiken, dat de weg overstak, wat patrijsachtigen, een aap met zijn familie en een hyena. Dat was alles, naast de benodigde koeien en geiten.
Wel kwamen we enkele dorpjes en huisjes tegen, soms van steen, nog vaker van golfplaat, met een groot erf met allerlei benodigdheden voor de boerderij en afgedankt spullen. Elk erf was omheind. Regelmatig kwam ons een karretje met een of twee ezels ervoor tegemoet en een keer zagen we een herder met zijn kudde de weg oversteken.
We hebben ons in plaats van aan de wilde dieren verlustigd aan getekende dieren. Vooral de giraffen waren goed gelukt. In Twijfelfontein zijn namelijk eeuwenoude rotstekeningen gevonden, die met kwarts in het zachte zandsteen zijn geëtst. Ze behoren tot heg werelderfgoed. Het waren vooral giraffen en neushoorns, die volgens de overlevering regen en andere voorspoed brachten. We zagen ook een leeuw en spiesbokken en zelfs een pinguïn. Met een klein groepje en een gids klommen we de rotsachtige berg op om de tekeningen goed te kunnen bekijken. Ze waren echt schitterend.
Eenmaal beneden moesten we nog 200 km rijden door een grotendeels groene soms bergachtige en soms vlakke landschap. De bergen bestaan zo lijkt het allemaal uit losse stenen, die willekeurig op elkaar zijn gestapeld. Ze kunnen in mijn ogen zo omvallen.
Eenmaal bij ons onderkomen aangekomen ontwaarde ik nog twee struisvogels in de tuin van ons huisje. Hadden we toch nog wat wild gezien!!!