Wegwerkzaamheden en zeehonden

We hebben wel eens een betere kamer gehad dan in Edens Edge Lodge in Motueka: klein, de badkamer rook niet fris, we hadden geen bedlampjes en het was er koud, terwijl er maar een extra deken ter beschikking was. Dus zonder spijt reden we vanmorgen op weg naar Kaikoura.
Het werd een afwisselende tocht, met eerst zicht op een oneindige watervlakte, ( tien we heen reden was het bruine prut) daarna een kronkelige bergweg, waar we bij de smalle Pelorus bridge, die een kloof overspant, bij een korte wandeling op een hangbrug stuitte. Hij wiebelde wel erg toen ik er over heen liep, maar het uitzicht over de kloof en een watervalletje was fenomenaal. Tom zag de brug en bleef meteen stokstijf staan.
Verder ging het, langs weilanden met voor de eerste keer kuddes wollige schapen, over heuvels en daarna onontkoombaar rond Blenheim langs hectares vol wijngaarden.
Blenheim heeft trouwens iets gezelligs over zich ( misschien komt dat door de wijn). Bij alle ingangen van het centrum staat een soort poort en in het midden een klokkentoren met een muziektent. Het is gewoon niet zo’n rechttoe rechtaan stadje als elders in Nieuw-Zeeland.
Na Blenheim en de wijngaarden veranderde het landschap dramatisch. De eeuwig groene heuvels maakten plaats voor bruine (verdord gras) exemplaren met hier en daar een boom, een zwarte koe en nog een enkele wijngaard. Wel schitterende soms het blauw van de oceaan tussen de bomen door.
En plotseling was daar de zee. De sneeuwwitte golven van soms wel twee meter hoog beukten tegen de kust, het water was groen, dan weer blauw, de rotsen liepen tot in zee.
Op het moment dat de weg de oceaan bereikten begonnen ook de wegwerkzaamheden. Het is echt een wonder dat we er konden rijden. Twee jaar geleden is bij een aardbeving van 7,9 op de schaal van Richter een deel van de weg in zee verdwenen. Wegwerkers moesten abseilend naar hun werk, vele liters zeewater zijn over de rotsen gespoeld om de het gruis en grotere steden te verwijderen, 11.000 zeehonden zijn verhuisd vanwege de werkzaamheden en van een zeldzame plant zijn zaden verzameld, zodat die niet zou uitsterven. Nog steeds wordt er hard aan de weg gewerkt. Containers houden het afglijdende gruis tegen. Op delen is er kilometers lang maar één rijbaan beschikbaar en staat er een vriendelijke mijnheer of mevrouw met een stopbord en een mobilofoon. Ook de spoorlijn moest over vele kilometers opnieuw worden aangelegd. De Nieuw-Zeelander hebben geweldig werk geleverd om de weg weer zo snel berijdbaar te maken en Kaikoura ook vanuit het noorden bereikbaar.
En aan zee ten midden van al deze werkzaamheden luieren honderden zeehonden. Zo nu en dan steken ze een vin omhoog, draaien zich eens om of waggelen naar zee. We waren op een punt waar we ze bijna konden aaien. Dat hebben we niet gedaan. Ze kunnen gemeen bijten.
We slapen in een geweldige B&B met uitzicht op besneeuwde bergen aan de ene kant en aan de andere kant de zee. En met bedlampjes!!