Wandelen naar de gletsjer

Wat ik een van de fijnste dingen vind om te doen hier in Nieuw-Zeeland, is wandelen door het regenwoud. Als je goed kijkt is op elke vierkante meter iets anders te zien: manshoge varens, minuscule tere mosjes, verschillende bomen met weer begroeiing in de oksels van hun takken, struikjes met rode bloempjes, zo klein dat je ze nauwelijks ziet en dood hout. Daarbij twinkeleren de vogels of ze blij zijn dat je in hun bos bent. De temperatuur is aangenaam en je vind er schaduw tegen de zon.
Vanmorgen mochten we weer zo’n woud bezoeken. Op ruim 30 km afstand van Hokitika voerde een aan beide zijden dichtbegroeid pad naar een kloof met blauw water en een hangbrug. (Tom bleef voor de brug staan, ik liep er vrolijk over heen) Een nieuw pareltje aan de Nieuw-Zeelandse schakel. Deze kloof was, zo leek het nog maar pas opengesteld voor bezoekers, de parkeerplaatsen waren nog niet klaar en de weg er naar toe was net verbreed. Wel stond er een caravan met versnaperingen
Hoewel we ons op de weg er naar toe alleen op de wereld waanden, kwekten er al Chinezen, gevolgd door een bus met Amerikanen. Dat valt me altijd weer op, de weg naar zo’n bezienswaardigheid is verlaten, terwijl het op de plek zelf krioelt van de mensen.
Onze tweede stop was een onverwachte. We wilden wisselen van chauffeur en reden Ross in. Dat bleek een voormalige gouddelvers stadje, een van de belangrijkste van het land, dat omgevormd was tot een gratis museum. De historische gebouwen waaronder de voormalige bank, het schavot, de kerk en het nagemaakte waterrad, stonden vlak bij de normale huizen. Allemaal heel schilderachtig.
Net na de middag kwamen we in Franz Jozef Glacier aan, waar alles toerisme ademt. Na een overvloedige lunch (die Nieuw-Zeelander moeten veel sporten, willen ze niet dichtgroeien van die grote porties) was het tijd voor een bezoek aan de gletsjer.
Het bleek een wandeling van anderhalf uur. Eerst door mijn geliefde regenwoud en daarna langs de morenen. Je mocht vanwege de veiligheid niet meer over de kiezels en door het water lopen. Het is indrukwekkend hoeveel reusachtige keien, kiezels en zand zo’n gletsjer meeneemt. De bodem lag er bezaaid mee.
Na een behoorlijke, langzaam oplopende, wandeling moesten we op 750 m van het eind van de gletsjer stoppen. Het was volgens de Nieuwzeelanders te gevaarlijk om verder te gaan. Er zijn nog niet zo lang geleden mensen omgekomen die zich buiten de afscheiding begaven. Toch kon je op het punt waar wij stonden heel goed de dikke blauwige ijsmassa zien. Een machting gezicht.
En dan hebben we nog het eendje. Staand op de hangbrug van het begin van het verhaal, zag ik een eenzaam dapper eendje zich tegen de blauwe stroom opworstelen. Dat lukte hem niet, de stroming was te sterk, wel slaagde hij er in uiteindelijk een van de oevers te bereiken, daarbij een vis ontwijkend. Bij het uitzichtpunt boven had de stroom hem een heel eind meegevoerd. Er kwam een grote eend aanzwemmen, hopelijk zijn moeder. Het eendje haastte zich naar haar toe, klom op een steen, maar bedacht zich, sprong weer in het water en klom ergens anders aan wal. Hoe het is afgelopen weet ik niet, ik klom verder naar boven.