Met de 4Wheel Drive langs de afgrond

Wanaka (de naam betekent in het Maori plaats om te leren. De jonge jongens leerden hier jagen en vissen) en omgeving kan in schoonheid wedijveren met menig Zwitsers en Oostenrijks dorp en wint in mij ogen die vergelijking glansrijk omdat het zo puur is: een reusachtig blauw meer op sommige plaatsen meer dan 300 m diep, de oevers op Wanaka na, ongerept en daaromheen de grotendeels ondoordringbare wildernis, bestaande uit met stug gras, en lage struiken begroeide bergen van meer dan 3.000 m hoog.
Het dorp, normaal 10.000 inwoners, tijdens de zomer en winter 40.000, ligt tegen het meer aangeklemd en heeft een ontspannen gezelligheid.
Wij zouden met een 4Wheel Drive een boerderij bezoeken en naar een uitzichtpunt gaan. Dat hebben we geweten.
De boerderij bleek 40.000 acres groot, ruim 1700 voetbalvelden. De boer had, schrik niet, 14.000 schapen, 2000 herten en ruim 1000 koeien. Deze enorme hoeveelheid land en beesten werd draaiende gehouden met naast de eigenaar 3 man personeel. In het voorjaar en de zomer was het belangrijkste werk het maaien van het gras. Ik geloof dat ze meer dan een miljoen balen per jaar produceren.
Het vee stond het hele jaar buiten, verspreid over het land, een aantal herten liep zelfs in het wild hoog in de bergen. Die werden met een helikopter bij elkaar gedreven als het daar in de herfst tijd voor was. Vlees was de belangrijkste inkomensbron.
Het eerste gedeelte van onze tocht ging over een normale asfaltweg, die overging in een zandpad. Tot we afsloegen en de auto langzaam naar boven kroop op een smal zand-keienpad. En geloof maar niet dat er vangrail naast de weg stond.
Het pad was precies een auto breed, had aan een kant een afgrond en aan de andere kant de berg. De chauffeur moest op het steile pad ook nog kuilen en hobbels ontwijken. We reden soms akelig dicht langs de rand en zagen de landerijen steeds kleiner worden. Ondertussen vertelde George, de chauffeur en voormalig boer, honderduit en stuurde met vaste hand de auto de berg op.
Hij stopt even bij een val en liet zien hoe die er van binnen uitzag. Hij plaatste een vers ei en sloot het geheel weer af. Overal in het land staan vallen om muizen, ratten, wezels, en possums, de bedreigers van de inheemse fauna, te vangen.
Op het hoogste punt aangekomen hadden we een schitterend uitzicht op Wanaka, het meer, de bergen, waarvan de sneeuwtoppen schitterden in de zon en de eilanden. Het leek een ansichtkaart.
Naar beneden ging het over een iets minder steil pad, dat echter wel door diverse beekjes werd overspoeld en op een gegeven moment konden we bij een stuurfout zo in het meer vallen. George moest ook goed opletten niet te slippen in de leem.
Hij bracht ons tot slot nog naar een plek waar de eerste settlers zich gevestigd hadden. Vlak bij het meer in een gebied waar het land vlak was. De grond bleek daar echter veel minder vruchtbaar dan het meer heuvelachtige gebied verder op. De eerste bewoner is dan ook berooid weggegaan.
Na nog enkele knappe stuurmanoeuvres door water en langs keien, kwamen we weer op de asfaltweg en veilig in Wanaka aan.