De zingende schapendoes

We hadden vandaag veel tijd voor bezienswaardigheden. Het begon al op de weg van Cardrona naar Queenstown, een echte bergweg, omgeven door kale rotsen, hooguit begroeid door bruinig buntgras en zo nu en dan struiken gele brem. Op het hoogste punt had je een schitterend uitzicht op Queenstown en omgeving: in de verte de stad, groene weiden, kale bruine bergen met smalle plakkaten sneeuw en daartussendoor het blauwe water van een meer.
De afdaling was behoorlijk steil met, en dat hebben we nog niet vaak gezien hier, echte haarspeldbochten. Beneden aangekomen bezochten we eerst de vader van alle bungyjump plekken: Kawarau bridge. Een handige ondernemer heeft 30 jaar geleden de historische hangbrug, die overbodig was geworden, nieuw leven ingeblazen. De val is 43 m en ik zag mensen met hun hoofd onder water terecht komen. De belangstellende stonden in de rij en dan te bedenken dat het ruim 100 euro kost voor hooguit twee minuten. Wel een beetje flauw misschien, maar we besloten het niet te doen.
Een paar kilometer verderop ligt Arrowtown, een oud gouddelvers stadje, waar nu de toeristen het geld binnenbrengen. Busladingen vol werden in het stadje, dat uit een straat met souvenirwinkels, bestaat losgelaten.
Daarna was Queenstown aan de beurt, de stad waar je allerlei bloedstollende activiteiten kunt ondernemen. Wij beperkten ons tot wandelen bij het meer, waar het enige wat voor opwinding zorgde een gitarist was. Dat is op zich niet zo bijzonder, wel bijzonder was dat hij een schapendoes ( in Nieuw-Zeeland) bij zich had die meejankte op de muziek en ook wist wanneer hij dat moest doen. Ga ik Tobias ook leren!!
We konden in Queenstown niet om de hamburger heen. Fergburger is beroemd. Er staan lange rijen wachtenden en als je dan eindelijk besteld hebt, duurt het nog minstens een half uur voor je burger klaar is, maar dan heb je ook wat. Zittend bij het meer hebben we deze familietraditie opgepeuzeld.
Tijd om verder te gaan. De weg leidde nog ruim veertig kilometer langs het meer en besneeuwde bergen voordat we in groene vlakte kwamen, later kwamen de besneeuwde bergen weer terug.
Nog even wat over de Nieuw-Zeelandse wegen. Ze zijn tweebaans, kaarsrecht of slingeren dat het een lieve lust is. Je mag er maximaal 100 km/per uur rijden, en per bocht wordt de snelheid aangeven altijd een getal met een 5 er in, beginnend bij 15 en oplopend tot 85. Verder wordt er heel veel aan de weg gewerkt, vooral aan de bermen. En op het eind staat er altijd een bordje ‘Works end’. Het is gebruikelijk om als je achterliggers hebt die even voorbij te laten gaan. Wij rijden best hard door maar vormen toch vaak de kop van de file!!!