Ontelbare watervallen

Het regent gemiddeld 330 dagen per jaar in the Milford Sound. Laten wij nu net een dag uitgekozen hebben dat het stralend weer was, zodat we optimaal konden genieten van de schoonheid van het Fjord. ( Een fjord is gevormd door een gletsjer en heeft waar die uitmondt in de zee een drempel, Milford Sound is 100 meter diep, bij de drempel echter maar 40 meter)
Het begon vanmorgen vroeg al, voor zevenen zaten we in de auto om de 120 km lange tocht naar de Milford Sound te ondernemen. De zon verlichte de bergen, mistflarden lieten alleen de besneeuwde toppen vrij en ontelbare watervallen vonden vanaf de sneeuwvlakten hun pad naar beneden.
De weg klom langzaam omhoog, eerst reden we ruim 20 km langs het blauwe Lake Te Anau, daarna volgde een vlakten geel van de brem. Na een bos kwamen langzaam de kale bergen in beeld, die zich zo nu en dan verstopten als we weer beschaduwd werden door een dichte bomenrij.
Steeds hoger en hoger klommen we. Op sommige plekken had de eeuwige sneeuw zijn gletsjersporen achtergelaten. Elders kon je de sneeuw bijna aanraken en om elke bocht was er een ander vergezicht. Soms werd het zicht beperkt door de mist.
Bij de Homertunnel, een ruim een kilometer lange donkere hol, stond een kleine file. De tunnel heeft maar een baan en wordt gereguleerd met stoplichten. Na de tunnel daalden we snel af richting zeeniveau om tenslotte de auto te parkeren bij de Milford Sound, waar we inscheepten om een relatief klein schip, dat heel gemakkelijk bij de oevers kon komen.
Het donkere water werd omgeven door begroeide wanden die soms wel 700 m hoog waren. Het is de vraag of ooit iemand ze heeft beklommen. We zagen twee geweldige watervallen, waarvan er een al 15.000 jaar zijn water met een donderend lawaai naar beneden stort.
Terwijl we ons koesterden in de zon genoten we van de vergezichten en de dieren dichtbij: zeehonden, kleine pinguïns die over de kant waggelde en een zeer zeldzame vis of zeezoogdier waarvan ik de naam ben vergeten, maar waarvan ik wel weet dat die yellyfish eet. Hoe dichter we bij de Tasman zee kwamen hoe kouder het werd. Net voordat het fjord uitmondde in de zee, draaide de boot om en konden we de andere oever bewonderen en ons nat laten regenen door de bejaarde waterval (jaren niet in kracht).
We stapten met een picknicklunch af bij het observatorium, een drijvend gebouw waar ze 10 meter onder de zeespiegel een ruimte hebben gebouwd waar je het echte zeeleven kunt zien, met de nadruk op de zwarte koraal, die in het echt wit is. Er zwommen verschillende soorten vissen rond, waaronder hele kleintjes en vissen met een vlek, die als vrouw worden geboren maar als ze 20 centimeter zijn man worden.
Een veel snellere boot bracht ons in de haven, waar het op de parkeerplaats inmiddels een bussendrukte van belang was. Deze bussen parkeerden ook schots en scheef op parkeerplaatsen waar iets te zien was, hun passagiers uitspugend.
Op de terugweg bezochten we nog enkele bruisende watervallen, waar elke keer weer een drom mensen zich verdrong voor de mooiste foto. Zo zaten er op een gegeven moment vijf op hun hurken om een kea te fotograferen. ( dat is de enige die ik gezien heb, terwijl we er twee jaar geleden wel tien zagen) Ook stopten we bij een kreek, waar we onze doppler gevuld hebben. Het water konden we drinken, werd er gezegd. Ongeveer 20 km voor Te Anau werden we overvallen door een enorme regenbui, ik zag geen hand voor ogen. Binnen 10 minuten scheen de zon weer en liep de temperatuur weer 6 graden op.