Witte stippen in het groen

Gisteren (donderdag, we hadden geen WiFi bij onze overigens geweldige B&B) het stille wegen dag. Van Te Anau reden we via Manapouri naar het zuiden, een scenic way, zoals dat hier heet. En scenic was die. Alhoewel de mist de bergen voor ons verborgen hield, piepte er soms een ondeugende top boven uit. Zijn witte hoed glinsterde in de zon. En dat ging kilometers lang zo door. Plotseling verschenen er ook aan de andere kant witte toppen.
De weg was kilometers lang kaarsrecht en als we drie tegenliggers hebben gehad over 70 km is het veel, medeliggers zijn we al helemaal niet tegengekomen, laat staan huizen. Zelfs geen schapen en koeien. Het eerste dorp dat we tegenkwamen was in de uitverkoop, geen mens te zien, overgelaten aan de wildernis.
Het volgende dorp, Clifden, herbergde de langste houten hangbrug van Nieuw-Zeeland, gebouwd in 1899, gebruikt tot 1979 en in 2014 opgeknapt en verworden tot voetgangers- en fietsenbrug. Wat een robuust kunstwerk vergeleken bij de saaie tweebaansbrug waarover het verkeer nu rijdt. We zijn er in architectuur echt op achteruitgegaan.
Opeen liet de Oceaan zich zien, blauw als altijd en verschenen ook de witte stippen weer in het groen: de schapen, die werkelijk met duizenden tegelijk de heuvels bevolken. ( Nieuw-Zeeland heeft meer dan 20 miljoen schapen)
Invercarcill was een drukke dissonant in deze rustige tocht. Stoplichten, loodsachtige winkels en vrachtauto’s bepaalden het beeld. Gelukkig was de stad snel voorbij en bracht Highway 1 ons naar zijn eindpunt of beginpunt, het is maar hoe je het bekijkt: Stirlingpoiny, het bijna zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Er staat een wegwijzer die mij leerde dat de Zuidpool ruim 4800 km zuidelijker ligt en kaap Reigna ruim 1400.
In de Catlins aangekomen veranderde het landschap, glooiend weiland en bossen wisselende elkaar af en overal die witte stippen tot hoog in de heuvels.
Richting Curio Bay, ineens een blik van herkenning: het museum, dat was de plek waar ik twee jaar geleden mijn enkel brak ( ik ben nu niet van het bordes gesprongen, heb alleen een foto gemaakt)
Curio Bay was echt curieus met zijn stenen woud, een groot gebied met versteende boomstronken uit het Jura tijdperk. We zagen een zeeleeuw zwemmen, maar de pinguïns hielden zich verborgen.
Bij onze B&B aangekomen kregen we nog een rondrit over de boerderij. Onze gastheer hield hele verhalen over het plezier van de juiste stier, het gemak van het houden van herten en de milieuvriendelijkheid van schapen. Een zeer extensief bedrijf, dat hij aan zijn beide zoons had verpacht, maar waar hij nog met veel liefde over sprak.