Gletsjermeren en ijsbergen

In Mount Cook kun je kiezen uit een keur aan excursies, variërend van begeleide wandelingen, fourwheeldrive ritten, helicoptertochten met gletsjerhiking, en boottochten over het meer van de Tasman Gletsjer, de langste gletsjer van Nieuw-Zeeland, (wij kozen deze minst vermoeiende optie) Dat meer bestaat pas zo’n veertig jaar en toont aan hoe snel het ijs smelt.
Met een vrachtautobus werden we naar de parkeerplaats gebracht en vandaar was het 1,5 km lopen naar het meer. Deze wandeling was zelfs voor ons een peulenschilletje. (Als het te zwaar was mocht je niet mee) Beneden aangekomen werden er zwemvesten uitgereikt, (je zou eens in het water van 3 graden vallen. We werden echt overstelpt met veiligheidsinstructies, ook wat je moet doen als de gids onwel wordt of overboord slaat) en konden we inschepen. Onze gids-bootsvrouw zette meteen het gas erop. Vliegend over het water bereikten we de eerste ijsberg, een afgebroken stuk van de gletsjer. Deze bergen liggen grotendeels onderwater en zijn erg instabiel omdat er steeds stukken afbreken waardoor het ijs kantelt.
Naast ijsbergen zag je ook stukken ijs in het water drijven. Hoogtepunt was wel het zicht op de gletsjer. De boot mag er niet te dichtbij komen wegens afbrokkelingsgevaar, maar ook van een afstand blijft zo’n gletsjer een indrukwekkend gezicht, met zijn blauwe gloed en dikke ijsmassa. Ze legde uit hoe het komt dat het onderste gedeelte zo grauw ziet. Het stof en puin worden door het ijs naar boven gewerkt. Daarbij fungeert dit dek als een soort deken en vermindert zo het smelten van het ijs.
Nadat we de gletsjer bewonderd hadden voeren we terug. Dat was nog best een eind varen: het meer is 2 km breed, 5 km lang en maximaal 240 m diep. De puinwand telde 150 meters.
Eenmaal in het dorp aangekomen aten we wat ( ik ben kilo’s aangekomen) en begon ik aan mijn 10 km lange wandeling naar de Hookervalley. Veel meer mensen hadden dat idee, Den Haag op zondagmiddag is er niets bij.
Ik zag mensen met baby’s op de rug, mannen op slippers, bellend, kwekkende meisjes, en ontelbare Aziaten met parasols, die ook nog eens op elke bocht een foto maakten. Een dame ging er zelfs ( niet vrijwillig trouwens) bij liggen.
De wandeling was heel gemakkelijk en klom ook nauwelijks. Wel waren er drie hangbruggen (Tom had de eerste al niet overgedurfd) waarvan ik de tweede een beetje eng vond met zijn planken in de lengte. Het was net of ik dronken was toen ik er overheen waggelde.
Ik liep eerst door een kaal landschap, met stug gras, grote keien en enkele boompjes. Later veranderde dat in echte alpine vegetatie met stugge planten met stekels en kleine bladeren en bloempjes. Steeds had je zicht op de enorme puinhellingen, watervallen waarvan het water verdween en op de snelstromende rivier.
De Hookervalley bestaat uit een melkkleurig gletsjermeer met toen ik er was wel tien ijsbergen ( dat kan morgen anders zijn). Het uitzicht was schitterend vooral omdat er nog meer gletsjers te zien waren, naast puinhellingen en zwarte rotsen. Ik heb me een klim bespaard door op het uitzichtpunt te blijven en niet naar het strand beneden te lopen. Een of andere gek liep daar zelfs het ijskoude water in.
Op de terugweg daalde een koude regen neer, die het lopen minder aangenaam maakte, maar de prachtige, ongerepte natuur maakte alles goed, helemaal als je heel even een stukje geen mensen voor of achter je had!!