Verdwaald op het station

Volgens Japanners is Shinjuku het drukste station ter wereld. Dat kan best kloppen. Er komen negentien metro- en treinlijnen samen en het ligt midden in de grootste kantorenwijk van Tokio. Zelfs op zaterdag spoeden vele tienduizenden Japanners en een enkele buitenlander zich in de krochten van dit enorme doolhof. Ik zeg het maar eerlijk, wij zijn verdwaald.
We wilden van de westelijke ingang naar de zuidelijke uitgang. Die stond wel aangegeven op een bord, maar de aanwijzing hield er plotseling mee op. We zijn wel drie keer op hetzelfde punt uitgekomen, totdat we eindelijk een smal pad naar beneden vonden dat de gewenste richting op liep. We volgden maar de duizenden met ons, trapje op, bocht om, trapje af, smal gangetje door, nog eens vragen, en ja hoor, daar was de zuidelijke uitgang aan het zicht onttrokken door de menigte.
We wilden eigenlijk naar het Shinjuku gyoen, een park, maar door al dat zoeken in het station zou het gesloten zijn, voordat wij er aankwamen. In plaats daarvan stortten we ons in de mensenmenigte die vertier zocht in de winkels, speelhallen, koffiebarretjes en restaurants rond het station.
Opeens stuitten we op een lange rij met voornamelijk meisjes van rond een jaar of twintig. Zij bleken te wachten voor een onooglijk zaakje waar ze vruchtenthee verkochten. We hebben ook onze ogen uitgekeken bij een zaak vol met grijpautomaten, zoals je bij ons op de kermis ziet. Enorme pluche beesten, Donald Ducks, monsters en roze wezentjes keken je aan met een blik: ik ben voor het grijpen.
‘S Avonds zijn deze uitgaansstraten feestelijk verlicht met kerstboomverlichting en reclames, de gelukkig niet knipperen. Ze hebben daar ook een plein dat Time Square heet. Dat is vast ontwikkeld door architecten die nog nooit in New York zijn geweest. Het lijkt er totaal niet op, een ander kleiner plein, heeft er vaag wat van weg.
In Shinjuku huist ook de gemeentelijke overheid, een gigantisch gebouw bestaande uit een plein met daaromheen vier torens van 45 verdiepingen. Het gemeentehuis kan je vanaf het station bereiken via een ondergrondse traverse, met richting station uit een lopende voetgangersband. We hadden gelezen dat je van af een van de torens een mooi uitzicht hebt over de stad. Ook dat wisten meer mensen, maar na 35 minuten wachten werden we in de lift gepropt en door een buigende beambte naar boven begeleid.
Tokio heeft verhoudingsgewijs weinig hoogbouw. Dat komt door de slappe grond waarop een deel van de stad gebouwd is. Bij Shinjuku is de bodem steviger vandaar dat daar wel wolkenkrabbers staan. Helaas was het heiig en liet de Fuji zich niet zien. Om naar beneden te gaan voegden we ons weer in de rij.
De moderne kantoren, gespeend van elke menselijke maat, van dit gedeelte van Tokio staan in schril contrast met de dorpse sfeer van Yanaka. We gingen er heen met een soort buurtbus gebruikt door oude mensen, een klein oud voertuig dat een loop maakt en ook vlak bij ons hotel kwam. Waar de bus precies stopte kwamen we pas na een uur achter.
Maar eenmaal in het busje tuften we door echte woonstraten met planten in potten bij de deuren en de elektriciteitskabels in dikke bundels boven over de straat met de verdeelstations aan palen.
Yanaka is zowel bij de aardbeving als in de oorlog grotendeels gespaard. Je treft er nog oude houten huizen aan en vele tempels. Bij twee van die tempels hoort de begraafplaats met grijze stenen graven, velen met lantaarns en stokken met opschriften die in een bosje bij elkaar staan. Dit enorme complex werd opgevrolijkt, als je dat van een begraafplaats mag zeggen, door een laan met bloesem. Een lust voor het oog.
De weg vinden was vandaag trouwens niet onze sterkste kant. Dat station was gewoon een wirwar, maar ons hotel bleek vanavond ook bijna een brug te ver. Ik had al visioenen om een dakloze van zijn slaapzak te beroven maar net op tijd vonden we de goede weg, zodat ik jullie nog getuigen kan laten zijn van onze wederwaardigheden.