Wandelen langs de oude Postweg
Door: Ingeborg Schuitemaker
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
09 April 2019 | Japan, Nakatsugawa
Hoe doen die bejaarde Japanse vrouwtjes dat toch, slapen op de grond op een dun matrasje. Zij zijn het waarschijnlijk gewend, of ze slapen toch stiekem op een bed. Ik krijg visioenen van een tent met een lichtgewicht selfinflated matje. Even hard en even koud, want de wind waait hier door de dunnen papieren ramen naar binnen.
Met name omdraaien is een acrobatische bezigheid. En denk maar niet dat het op de andere zij beter ligt. Dus weer omdraaien en net zolang woelen dat je heup zo min mogelijk de grond raakt. En dan ‘s morgens opstaan! Een tour de force!
Maar ja bij een reis door Japan hoort het slapen in een traditioneel onderkomen met bijbehorend traditioneel ontbijt. Vanmorgen stonden in de mooiste kleuren en composities voor ons klaar: pickles, stukje zalm, koolsalade met komkommer en tomaat, zeewier, gerolde omelet, misosoep en rijst. Hoewel ik een bakje muesli prefereer, heb ik het netjes opgegeten.
Gelukkig zaten we nog wel op stoelen en aan een tafel. Vanavond dineren we aan een lage tafel. Waar ik dan mijn benen moet laten, weet ik niet. Kleermakerszit ben ik te stijf voor en op mijn knieën te oud. Ik zie wel of ik met die stokjes wat binnenkrijg aan zo’n tafel.
Het ontbijt was lekker en vormde een goede bodem voor de wandeling van een deel de oude Postweg van Kyoto naar Tokio.
We startten in Magome. Na drie uur sjokten we Tsumago binnen, een gerestaureerd stadje dat de sfeer van vroeger ademt.
De tocht begon met een stevige klim, niet mijn favoriete bezigheid. Na ongeveer een uur voorzichtig je voeten neerzetten op de ongelijke stenen, lopend door afwisselend nederzettingen en bossen met bamboe en cipressen, bereikten we het hoogste punt ( 801 m).
Wat was het overal stil, geen gekwek, of luidkeels gekweelde wandelliedjes. Alleen een enkele vogel waagde het om even te zingen. Soms hoorde je het luidde van een van de bellen, die de beren op afstand moesten houden.
Vlak na het hoogste punt werden we verrast met warme thee in een traditioneel theehuis. Daar verzamelden de wandelaars zich, spraken wat terwijl ze zich aan de thee laafden en gingen dan weer hun weegs.
Gelukkig kwamen we geen hooggeplaatste shogun of ambtenaar tegen, (had ze ook niet herkend) want dan hadden we ons subiet ter aarde moeten storten. Dat konden we nog wel maar of we ooit weer op de been kwamen daarna!
Tsumago bestond uit bruine houten huizen langs een weg met subtiel ingepaste souvenirwinkels. Als je vaker van dit soort dorpen hebt gezien, boeit het minder. Het geeft niet het echte leven weer. Toeristen ( waaronder wij!) voeren de boventoon. Geef mij maar dorpen waar mensen nog leven en werken.
Daarbij konden we er niet zo lang blijven omdat we nog naar ons hotel in Nakatsugawa moesten. Twee bussen en een taxirit verder kwamen we bij een verlaten rayokan aan waar we gekleed in kimono na de onsen wachten op ons diner.
Met name omdraaien is een acrobatische bezigheid. En denk maar niet dat het op de andere zij beter ligt. Dus weer omdraaien en net zolang woelen dat je heup zo min mogelijk de grond raakt. En dan ‘s morgens opstaan! Een tour de force!
Maar ja bij een reis door Japan hoort het slapen in een traditioneel onderkomen met bijbehorend traditioneel ontbijt. Vanmorgen stonden in de mooiste kleuren en composities voor ons klaar: pickles, stukje zalm, koolsalade met komkommer en tomaat, zeewier, gerolde omelet, misosoep en rijst. Hoewel ik een bakje muesli prefereer, heb ik het netjes opgegeten.
Gelukkig zaten we nog wel op stoelen en aan een tafel. Vanavond dineren we aan een lage tafel. Waar ik dan mijn benen moet laten, weet ik niet. Kleermakerszit ben ik te stijf voor en op mijn knieën te oud. Ik zie wel of ik met die stokjes wat binnenkrijg aan zo’n tafel.
Het ontbijt was lekker en vormde een goede bodem voor de wandeling van een deel de oude Postweg van Kyoto naar Tokio.
We startten in Magome. Na drie uur sjokten we Tsumago binnen, een gerestaureerd stadje dat de sfeer van vroeger ademt.
De tocht begon met een stevige klim, niet mijn favoriete bezigheid. Na ongeveer een uur voorzichtig je voeten neerzetten op de ongelijke stenen, lopend door afwisselend nederzettingen en bossen met bamboe en cipressen, bereikten we het hoogste punt ( 801 m).
Wat was het overal stil, geen gekwek, of luidkeels gekweelde wandelliedjes. Alleen een enkele vogel waagde het om even te zingen. Soms hoorde je het luidde van een van de bellen, die de beren op afstand moesten houden.
Vlak na het hoogste punt werden we verrast met warme thee in een traditioneel theehuis. Daar verzamelden de wandelaars zich, spraken wat terwijl ze zich aan de thee laafden en gingen dan weer hun weegs.
Gelukkig kwamen we geen hooggeplaatste shogun of ambtenaar tegen, (had ze ook niet herkend) want dan hadden we ons subiet ter aarde moeten storten. Dat konden we nog wel maar of we ooit weer op de been kwamen daarna!
Tsumago bestond uit bruine houten huizen langs een weg met subtiel ingepaste souvenirwinkels. Als je vaker van dit soort dorpen hebt gezien, boeit het minder. Het geeft niet het echte leven weer. Toeristen ( waaronder wij!) voeren de boventoon. Geef mij maar dorpen waar mensen nog leven en werken.
Daarbij konden we er niet zo lang blijven omdat we nog naar ons hotel in Nakatsugawa moesten. Twee bussen en een taxirit verder kwamen we bij een verlaten rayokan aan waar we gekleed in kimono na de onsen wachten op ons diner.
-
09 April 2019 - 07:16
Ivonne :
Wat is het toch heerlijk om in de koffiepauze (in het zonnetje buiten) jullie verhalen te lezen! Je moet gaan publiceren Ingeborg, je schrijfstijl is zó leuk! Ik loop met jullie mee - had graag de beer gezien - en huiver mee op de dunne matrasjes. Daar draaiden we vroeger onze heupen niet voor om, desnoods sliepen we zonder matrasje, maar ja..het klimmen der jaren? Zal Erna eens vragen hoe zij dat doen. Heb foto's gezien dat ze bij een tafel 'aanlagen'. Net Romeinen, maar dan op hun zij. En dan ook nog in een keurig mantelpak want er was een bruiloft. Ook weer een belasting voor de heupen.Wel klasse!! dat Gerri het loopwerk weer aan kan. Al foto's van jullie in kimono beschikbaar???Hug XX -
09 April 2019 - 10:39
Hetty:
1 woord: respect!;) -
10 April 2019 - 08:45
Annet:
Wat ben ik blij dat ik je weer gevonden heb. Kan ik weer genieten van je mooie beeldende reisverhalen. Hoop dat jullie binnenkort weer in een heerlijk bed kunt slapen zodat je weer fris en fruitig aan de dag kunt beginnen. Kus, ook voor je lieve reisgenoot.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
