Mensenmassa’s en verstilling

Het was een dag van uitersten. Eerst baanden we ons een weg door de mensenmassa, die zich net als wij vergaapten aan al de prachtig uitgestalde voedingswaren in de Nishikimarkt, op een kwartiertje lopen van ons hotel.
In vacuümverpakte gekleurde lekkernijen, pakjes gemalen kleine sardientjes, onbekende wortels met saus overgoten, inktvisjes op een stokje, zangvogelskeletjes ook op een stokje, Japanse pepers, voor mij onbekende schelpdieren, prachtig uitziende taartjes en een soort geroosterde walnoten. Teveel om op te noemen. Japanners zullen alle gerechten misschien wel eens gegeten hebben, maar voor ons leek het ene nog vreemder dan het andere. Van meer dan driekwart kon ik de grondstof niet ontdekken, laat staan dat ik wist hoe het zou smaken. En dan niet een kraampje, maar een hele lange straat vol met al dit onbekende (on)lekkers.
Na deze explosie van kleur en mooi geëtaleerde etenswaren, was het tijd voor de innerlijke mens. Een bezoek aan een zentempel moest dat bewerkstelligen. Maar eerst verlustigden we ons nog aan de kersenbloesem. De Kyototrail, vlak bij de tempel, had haar mooiste witte-roze jurk aangetrokken. De wandelaars wisten niet hoeveel foto’s ze moesten nemen. Node namen we afscheid van dat bijzondere pad. De Nanzen-ji wachtte.
Een breed pad leidde naar de robuuste poort, met een dak dat zonder een enkele spijker is geconstrueerd. Op een hoek komen wel zes dikke balken samen. De omringende tuin liet zich met de bloesem van zijn mooiste kant zien. Echt bijzonder was de Hojotuin. Een paviljoen, dat onderdeel uitmaakte van een een aantal schitterende Japanse hoven. Het grind in rechte lijnen of in cirkels aangeharkt, hier een daar een rotsblok, een enkele boom, en een kabbelend beekjes. Geen prikkels, door alleen maar te kijken kwam je al tot rust. De tuinen weerspiegelde zich in de muurschilderingen van het gebouw en omgekeerd. Kunst, architectuur en tuin waren in volstrekte harmonie.
Toch verlieten we deze rustgevende plek voor een wandeling over het filosofenpad, dat naar de Ginkaku-ji leidde, ook een zentempel.
Het kronkelige, 2 km lange, pad langs een kanaal was omzoomd met bloeiende kersenbomen, wat de wandelaars aanzetten tot het maken van ontelbare foto’s. Soms ook van dingen die spontaan op hun weg kwamen, zoals een oude man op een fiets die de katten voerde en een in een schitterende kimono geklede vrouw met een fotograaf achter zich aan.
Langs het pad waren enkele cafeetjes en winkeltjes. De hoeveelheid haalde het echter niet bij de straat die naar de tempel leidde, een en al eettent en souvenirwinkel.
Helaas konden we bij de Ginkaku-ji niet de tempelhallen zelf in. De bezoekers waren veroordeeld tot de tuin en een blik op in naam zilveren pagode met een phoenix op het dak. De wandeling en de tuin waren mooi, maar haalden het niet bij die van de Nanzen-ji.
Terug naar ons hotel namen we de bus. Dat was een hele belevenis. Bij de haltes staan oudere mannen in oranje jassen die de passagiers snel de bus in leidden. Betalen hoeft pas achteraf. Er is een eenheidsprijs van omgerekend nog geen 2 euro.
De bus was vol en er kwamen steeds meer mensen bij. Na ongeveer een half uur wilde bijna iedereen er uit. We waren midden in de stad, de trottoirs waren zo vol dat het leek of alle 1,5 miljoen inwoners van Kyoto besloten hadden om vandaag naar het centrum te gaan. Toen de bus stopte, sprong er een man in met een bord, waarop stond dat alle uitstappers buiten moesten betalen. Iedereen liep braaf langs de kassier.
Vanaf mijn met moeite veroverde zitplaats kon ik alles goed aanschouwen. Opvallend detail, op een gegeven moment zag ik wel vijftien rode stoplichten op een rij. Omdat een jongen gisteren de naam van onze halte op een papiertje had gezet, stapte we bij de juiste halte uit!