Santiago volgend jaar
Door: Ingeborg
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
04 Juni 2012 | Frankrijk, Pouylebon
Lieve steunbetuigers, ik heb, zij het met heel veel pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen, besloten, dat ik vanaf waar ik nu zit, in Montesquiou, op een rustig tempo naar St. Pied-de-port fiets en daar het vliegtuig of de trein naar huis pak. Ik heb iets te veel hooi op mijn (lichamelijke)vork genomen, ( daar weten ze in Lansingerland meer van) de hellingen zijn mij de baas in plaats van dat ik de hellingen de baas ben. En om nu alles op alles te zetten om nu nog in vier dagen naar St. Pied-de-Port te fietsen en dan nog maar veertien dagen voor Spanje te hebben, doet aan al het schoons daar geen recht. Volgend jaar doe ik gewoon het Spaanse stuk.
Vanmorgen startte goed met het rustig inpakken van mijn tentje op een ongezellig lege camping. En het eerste stuk was ook tamelijk vlak, voor zover je het boekje mag geloven, maar tamelijk vlak is altijd met een klimmetje. Volgens mij is het boek geschreven voor mannen die graag 100 km of meer per dag willen en kunnen rijden en niet malen om een helling meer, en niet voor vrouwen met wat minder kracht in de benen.
Het landschap werd ook weer aantrekkelijker met bossen, akkers en verspreid liggende boerderijen en zo waar weer wat koeien en hier en daar ganzen. Het is jammer dat de zonnebloemen nog zo klein zijn, anders waren de hellingen allemaal geel geweest. Onderweg kwam ik nog in Brian, een verstilde stadje met een kerkje met een schitterend altaarstuk, gebouwd omdat Maria daar aan een deerne was verschenen, daarna nog even chocola gedronken en toen over een zeer landelijke weg richting l'Isle-de-noe, het was wel een slechte weg maar er waren mooie uitzichten en mooie bloemen en natuurlijk enkele, zij het kleine klimmetjes,
Na dat plaatsje begon de ellende, weer een klim van 2,5 km en dat trok ik niet meer, mijn benen weigeren gewoon dienst. Natuurlijk ben ik al ploeterend en 42 km verder, wel aangekomen in Montesquiou, maar mijn plan om nog 36 km te fietsen en nog zeven hellingen te moeten nemen, heb ik laten varen en daarmee ook mijn plan om in deze trip Santiago te halen, want dan had ik echt nu door moeten rijden.
Ik heb de camping opgezocht, werkelijk een schitterende plek, met een soort kasteeltuin, waar ik nu deze blog schrijf.
Mijn tentje staat ergens beneden, ook weer op een hele grote plaats, en dat voor zo'n klein tentje. Het is een soort openlucht hotel, want ik kan hier dineren en ontbijten, terwijl de vogels om me heen zingen.
Vanmorgen startte goed met het rustig inpakken van mijn tentje op een ongezellig lege camping. En het eerste stuk was ook tamelijk vlak, voor zover je het boekje mag geloven, maar tamelijk vlak is altijd met een klimmetje. Volgens mij is het boek geschreven voor mannen die graag 100 km of meer per dag willen en kunnen rijden en niet malen om een helling meer, en niet voor vrouwen met wat minder kracht in de benen.
Het landschap werd ook weer aantrekkelijker met bossen, akkers en verspreid liggende boerderijen en zo waar weer wat koeien en hier en daar ganzen. Het is jammer dat de zonnebloemen nog zo klein zijn, anders waren de hellingen allemaal geel geweest. Onderweg kwam ik nog in Brian, een verstilde stadje met een kerkje met een schitterend altaarstuk, gebouwd omdat Maria daar aan een deerne was verschenen, daarna nog even chocola gedronken en toen over een zeer landelijke weg richting l'Isle-de-noe, het was wel een slechte weg maar er waren mooie uitzichten en mooie bloemen en natuurlijk enkele, zij het kleine klimmetjes,
Na dat plaatsje begon de ellende, weer een klim van 2,5 km en dat trok ik niet meer, mijn benen weigeren gewoon dienst. Natuurlijk ben ik al ploeterend en 42 km verder, wel aangekomen in Montesquiou, maar mijn plan om nog 36 km te fietsen en nog zeven hellingen te moeten nemen, heb ik laten varen en daarmee ook mijn plan om in deze trip Santiago te halen, want dan had ik echt nu door moeten rijden.
Ik heb de camping opgezocht, werkelijk een schitterende plek, met een soort kasteeltuin, waar ik nu deze blog schrijf.
Mijn tentje staat ergens beneden, ook weer op een hele grote plaats, en dat voor zo'n klein tentje. Het is een soort openlucht hotel, want ik kan hier dineren en ontbijten, terwijl de vogels om me heen zingen.
-
04 Juni 2012 - 15:30
Xandra Selier:
Hoi Ingeborg,
wat ontzettend jammer! We hebben hier enorm met je te doen. Wij moeten nu een sessie met de stichting Korrelatie inplannen om bij te komen, onze hoop was toch echt op jou gevestigd!
Doe het rustig aan en geniet nog van al het moois om je heen! En wees niet te erg teleurgesteld, wij doen je dit niet na!
Groeten, Xandra (en de rest van Communicatie) -
04 Juni 2012 - 17:18
Evelien:
Hoi Ingeborg, Nou, ik vind het hartstikke dapper dat je zo ver gekomen bent hoor, ik en velen met mij, doen je dit niet na! Je moet je er helemaal niet druk om maken en idd een volgende keer Spanje doen. Dat is wat beter te overzien lijkt me. Bovendien kun je dan weer van het mooie landsschap in Spanje genieten. Ik vond het met de auto (eend) al een enorme reis, laat staan met de fiets... Ik ben enorm trots op je! -
04 Juni 2012 - 20:53
Gerri:
Tja, dat gebeurd dan gewoon. Wist jij veel in Nederland hoe de benen het zouden doen in de bergen met de hete zon op je hoofd en zware tassen aan je fiets. dat weet je dan nu wel en hoe erg is dat.... Is de winst van het zelfinzicht en de moed op een plan te wijzigen niet groter dan het kost wat kost als een elstedentochtschaatser met bevroren tenen doormodderen om de eindstreep maar net (of net niet) te halen. Jij kunt nu gaan genieten, het heilige moeten is eraf. Ik feliciteer je met je besluit en vind het wijs en dapper. Hoop je eerdaags te zien en al je verhalen te horen en foto.s te zien. Groeten van gerri de onsportieve -
05 Juni 2012 - 06:52
Karel & Annet:
Hoi wijze vrouw,
Wat heb je een goeie beslissing genomen!! Heerlijk toch dat de druk nu van de ketel (van jou dus) is. De bolletjestrui heb je dik verdiend. Lekker genieten van de omgeving , de mensen en rustig door fietsen. Misschien een vrije dag inplannen voor je benen?? Nog een voordeel is dat je nu je vakantieplan voor volgend jaar al klaar hebt, altijd makkelijk. Maar je fietsavontuur is nog niet voorbij, en gelukkig blijf je de blog bijhouden. Leuk om je zo te volgen. Succes maar weer. Knuffel van ons!! -
05 Juni 2012 - 07:34
Hetty:
Lieve Ingeborg,
Wow, wat een heftig besluit! en wat goed dat je het besluit hebt durven nemen. Dat vind ik zo mogelijk nog stoerder dan doorploeteren.
Ik kan zo met je meeleven als het gaat om dit soort besluiten. En misschien is dit ook nog een helpende gedachte: Santiago is het doel dat je weg mogelijk maakt! Het heeft mij vaak geholpen te nemen wat zich aandient op je pad.
Ik wens je veel goede moed en buen camino, Hetty -
05 Juni 2012 - 10:05
Margot:
Ik vind het erg knap dat je zo ver bent gekomen en kan het me ook helemaal voorstellen dat je het hierbij laat. Maar wat een ervaringen heb je allemaal opgedaan zeg, dat kunnen niet veel mensen je navertellen! En we kijken ernaar uit om je verhalen een keer 'live' te horen! Tot snel.
groetjes, Margot -
05 Juni 2012 - 13:31
Auke:
Geeft niet, Ingeborg.
Je hebt gewoon al heel veel gepresteerd!
Wees daarom trots op jezelf!
Volgend jaar nieuwe kansen,
Dan gesterkt door je ervaringen.
-
06 Juni 2012 - 07:58
Samira:
Ah jammer. Ik verheugde me elke dag weer op je nieuwe ervaringen (dat wordt afkicken).
Ik vind het heel knap dat je zover bent gekomen en heb met veel plezier je verhalen gelezen. Het was alsof je mij mee op reis nam. Je hebt het in ieder geval geprobeerd! Succes met de terugkeer.
Groetjes, Samira -
08 Juni 2012 - 11:16
Renee:
Nou Ingeborg voor mij ben je sowieso een heldin.
Ik vind het alleen maar sterk dat je het op deze manier gaat doen, dan kun je volgend jaar ook veel meer genieten van de 800 + km vanaf de grens tot aan Santiago.
Misschien fietst er dan wel iemand dat hele stuk met je mee, lijkt me minder zwaar.
Warme groet, Renee
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
