Varen op Miilford Sounds

In de uithoeken van Nieuw-Zeeland hebben mobiele telefoons geen bereik, ook het internet is nog niet overal doorgedrongen. In de Catlins waar we zaterdagavond zaten, hebben we geen bereik. Wel is er in een stoel internet. Maar dit terzijde, en nu zondagavond in Porticello is weer geen internet.
Na de boodschappen in Te Anau, gingen we vrijdag op weg, op naar ze zeggen de mooiste route van Nieuw-Zeeland, die van Te Anau naar Millford Sounds. Bijna alles wat we tot nu toe gezien hebben, heeft zich ook samengebald in deze 120 km lange weg: grazige weiden, uitgestrekte meren, wateren waarin de bergen zich weerspiegelen, loodrechte wanden, watervallen, eeuwige sneeuw en dramatische vergezichten op besneeuwde toppen. Vooral na de tunnel, die in Europa afgekeurd zou worden vanwege de veiligheid (eenbaans, slecht verlicht, geen vluchtwegen en beroerd wegdek, wel gereguleerd met een stoplicht) werd het echt schitterend. Via een paar haarspeldbochten doken we naar beneden met steeds zicht op begroeide dalen diep onder ons en de besneeuwde toppen verder op. Bij Millford aangekomen scheepten we ons in op de Wanderer, waarbij we in plaats van de geboekte vierpersoonshut, geupgrate waren naar een twee persoonshut. Er waren 12 passagiers en bijna evenveel crew. Nadat we aan boord waren gegaan, kregen we soep en voeren we een klein stukje de Sound op voordat we voor anker gingen. Gewapend met een zwemvest stapten we in een bootje die ons aan de kant afzetten voor een natuurwandeling over een klein deel van de beroemde Millford Track. Alleen bij de aanlegplaats wemelde het van de plaaggeesten van Millford Sounds, de zandvlieg. Een minivliegje, waarvan een steek dagen kriebelt. Mijn hand is nog dik. Daarna zagen we ze niet meer. De gids leerde ons weer andere dingen over het regenwoud dan de Maori in Rotarura. Ook liet hij ons glashelder water drinken uit een beek.
Weer aan boord stond het diner klaar. De boot voer ondertussen naar een rustige baai om voor anker te gaan zodat we konden slapen zonder het geronk van de motor.
Het bed was kort, smal en hard, maar gezien de grootte van de boot comfortabel. We konden 's morgens zelfs onder de douche. Om zeven uur ontbijt, zowel koud als eieren met worst, bacon en aardappelkoekjes. De boot startte en de Sound was ours. Vooral de terugweg was spectaculair. We hebben eindelijk pinguïns gezien. Iedereen rende meteen naar het bovendek. Wat een grappige beesten zoals ze van steen naar steen sprongen. Ook de robben waren weer present. Ze lagen daar opgerold net als Tobias op een ongemakkelijke rots. Spectaculair was een van de grootste watervallen ter wereld met ruim 150 m vrije val, hoger dan de piramides. De oprijzende steile wanden zijn veel hoger dan de Eiffeltoren. En dan groeien er nog planten op. Op een plek had een aardbeving de berg gespleten, elders had de gletsjer miljoenen jaren geleden de rotsen ruw uitgesleten. En omdat we 's morgens vroeg voeren was er nog geen boot te zien.
Behalve de terugweg van de de Millford Sound die even spectaculair is als de heenweg, was het vooral de dag van de gemiste mooie wegen. Na de middag begon het te gieten. Daarbij konden we ons onderkomen niet vinden. Zelfs twee antieke dames in een museum, waar volgens mij een keer per dag misschien een klant komt, wisten niet waar we moesten zijn. Een ongelukkig glijbeweging deed mij enkel dubbelslaan zodat ik nu, uiteindelijk hebben we ons B&B gevonden, met mijn voet in verband voor de open haard zit.