Naar de townships

Na de overweldigend natuur van gisteren, was het vandaag het innerlijke van de stad aan de beurt. We hadden een toer door de townships geboekt. Exact om negen uur stond het busje voor de deur. Het begin van een leerzaam inkijkje in het leven van veel met name donkere inwoners van Kaapstad.
Eerst hielden we halt bij de open ruimte van District Six, waarvandaan tijdens de apartheid alle inwoners zijn verbannen naar de thuislanden. Het gebied is echter besmet en nooit weer herbouwd. Alleen de kerken, moskeeen, scholen, een museum en een muurschildering, herinneren er nog aan dat dit vroeger een woonwijk was.
De volgende stop was in Khayelitsha, een wijk met misschien wel een miljoen inwoners, ruim een half uur rijden vanaf het centrum. Het is een gemeenschap op zich. Overal zie je golfplaten huisjes, die je zo kunt kopen en uitbreiden. Vele daarvan hebben een schotel op het dak. De gemeente heeft toiletten neergezet en zorgt voor de waterleiding en de elektriciteit in het gebied. Regelmatig zie je ook stenen huizen, met daarbij soms weer golfplaten hutjes, die de bewoners van het stenen huis verhuren. Langs de grote geasfalteerde straten is van alles te koop: matrassen, tweedehands koelkasten, levensmiddelen in zwaar betraliede winkeltjes, hout, schoenen, kleren, alles in kleine betraliede hutjes en vind je kappers. De townships hebben eigen scholen, ziekenhuizen en winkelcentra. Er wonen volgens onze gids echt niet alleen arme mensen, maar ook middenklasse en nog rijkere. Mensen blijven er wonen vanwege de saamhorigheid. Hoewel het er met alle tralies, hekken en prikkeldraad niet erg veilig uitzien. Het lijkt allemaal erg armoedig en je moet er niet aan denken dat er brand uitbreekt, zo dicht staat alles op elkaar.
Veel van de mensen die daar wonen reizen elke dag op en neer naar Kaapstad. Het zijn de obers, chauffeurs, kamermeijes winkelbediendes etc. De inwoners van het centrum en de rijkere buurten hebben geen idee van het leven in de townships. Het zijn nog steeds gescheiden werelden.
Naast de grootste en jongste township van Kaapstad reden we nog door Guguleto en Langa, townships die al veel langer bestaan. Ook daar zagen we levendige markten, veel nering, vrouwen aan de was en heel veel kinderen. Ik vond het er alleen viezer dan in de eerste bezochte township. We gingen op bezoek bij een traditionele medicijnman, die in zijn donkere, stinkende hut allerlei geneesmiddelen had en zaken die hij gebruikte bij rituelen, zoal slangenhuid, dierenschedels en kruiden. Een township brouwerij mocht niet op onze tocht ontbreken. Mensen konden daar lid van worden om bier te drinken, een mengsel van maïsmeel, tarwe en suiker, dat uit kannen van vijf liter gedronken wordt. Alcoholisme is trouwens een groot probleem in deze wijken.
In de middag wilden we een bezoek brengen aan de Tafelberg. De wachttijd voor de kabelbaan bedroeg echter twee uur. Om nu twee uur in de felle zon te moeten staan alleen voor een uitzicht, ging ons te ver, dus we zijn na ook al een half uur wachten weer in de shuttlebus gestapt naar onze auto en naar een ander uitzichtpunt gereden. Hier verpoosden vele zuid-Afrikanen. Ze komen daar met picknickmanden vol, genietend van het prachtige uitzicht met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de Tafelberg en de stad. Het was daar heerlijk.
Voor het eten stortten we ons in het stadsgewoel, we wilden nogmaals naar het Waterfront. Dat hebben we geweten, het stadion ging net uit, alles stond vast. Maar uiteindelijk kwamen we in een parkeergarage terecht en vonden we ons zelf terug op het terras van een Belgisch restaurant met uitzicht op de steeds donker wordende stad, die eerst baadde in de avondzon en daarna zich met alle lichtjes van zijn mooiste kant liet zien.